Γράφει ο κ. Γρηγόρης Σταμούλης, δημοτικός σύμβουλος & επικεφαλής του συνδυασμου "Δυναμική Πορεία"
Ο εξέχων πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας του 19ου αιώνος Γουίλιαμ Γλάδστον σε συγγραφή του, το έτος 1876, για το λεγόμενο «Ανατολικό Ζήτημα» γράφει μεταξύ των άλλων και τα εξής:
«Από την μαύρη ημέρα που πρωτοεμφανίζονται στην Ευρώπη οι Τούρκοι, αποδείχτηκαν στο σύνολό τους ως ο πλέον αντιανθρωπιστικός τύπος της ανθρωπότητος. Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια φαρδιά γραμμή αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους. Όπου απλώθηκε η κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο πολιτισμός. Αντιπροσωπεύουν παντού την κυβέρνηση της βίας, αντίθετα σε κάθε έννοια δικαίου».
Και πράγματι, αν ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία θα διαπιστώσουμε, ότι οι γενοκτονίες αποτελούν την γενέθλια πράξη του τουρκικού έθνους. Η σφαγή των Αρμενίων, η σφαγή των Ασσυρίων, η σφαγή των Αραμαίων, η σφαγή των Ελλήνων … κοσμούν το ποινικό μητρώο της Τουρκίας.
Η γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες, που διέπραξε ο αιμοσταγής Κεμάλ κατά του ποντιακού Ελληνισμού με την τρισένδοξη ιστορία. Αργοναυτική Εκστρατεία, Ιάσων, Συμπληγάδες, Χρυσόμαλλο δέρας Κολχίδα και τέλος προσφυγιά.
Για την ιστορία, αλλά και για να αποτίσουμε έστω και ελάχιστο φόρο τιμής στα ξεκληρισμένα αδέλφια μας του Πόντου, ας θυμηθούμε, έστω και περιεκτικά αυτήν την θλιβερή σελίδα, που είναι γεμάτη με γενοκτονίες και εθνικά ξεκαθαρίσματα.
Ιθύνων νους ο μέγας σφαγέας και πατερούλης του τουρκικού έθνους, που σε συνεργασία με τους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλαάτ εκπόνησαν το σχέδιο αφανισμού του αμάχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Ένα σχέδιο που προέβλεπε μεταξύ των άλλων την άμεση εξόντωση των ανδρών από 16 έως 60 ετών και τη γενική εξορία των υπολοίπων στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα την σφαγή.
Ουρές οι χιλιάδες των κατατρεγμένων, σε εξαντλητικές πορείες για να ξεφύγουν από το πογκρόμ των σφαγέων του Κεμάλ. Ουρές που έφταναν παντού ακόμα και έως τη μακρινή Βυρητό του Λιβάνου
Οι επιθέσεις των Τούρκων συνεχείς. Βιασμοί, ληστείες, δολοφονίες και εκτελέσεις από τακτικά και άτακτα σώματα, που τρομοκρατούν, πυρπολούν, δολοφονούν, βιάζουν.
Εκτιμάται, ότι στοίχισε την ζωή σε 213.000 – 368.000 Ελλήνων. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 στην Ελλάδα.
Ο ιστορικά καταγεγραμμένος από αντικειμενικούς φορείς (επίσημες αναφορές, στατιστικά μεγέθη και πορίσματα εκπροσώπων της «Κοινωνίας των Εθνών» κλπ) εξανδραποδισμός των Ελλήνων από το νεοτουρκικό κράτος του Κεμάλ , που ζούσαν στην Μικρά Ασία από χιλιετηρίδες, δεν ήταν μόνο μια στιγμιαία εγκληματική και κατάφωρα αντίθετη προς τις αρχές του διεθνούς δικαίου συμπεριφορά ενός λαού εις βάρος ενός αλλού, έστω και εχθρικά διακειμένου.
Πρόκειται για ένα βαρυσήμαντο αποδεικτικό στοιχείο, το οποίο επιβεβαιώνει, ότι διαχρονικά ολόκληρη η κοινωνική πυραμίδα των Τούρκων (κυβέρνηση, πνευματική ηγεσία, κρατικοί αξιωματούχοι, στρατός, απλοί πολίτες, κλπ) διακατέχεται από μια ασυνήθιστη εγκληματική προδιάθεση αλλά και από αντίστοιχη έλλειψη πολιτισμικών αντισωμάτων, τα οποία, ενδεχομένως, θα μπορούσαν να αμβλύνουν αυτή την πρωτόγονη βαρβαρότητά τους.
Τα γεγονότα αυτά, δυστυχώς, δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως γενοκτονία με την εξαίρεση του Ελληνικού Κράτους, το οποίο με Νόμο του 1994 καθιέρωσε την 19 Μαίου ως ημέρα τιμής και μνήμης. Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται, πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως τον θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου και του λιμού, που προκλήθηκε από την ρωσική εισβολή στην βόρεια Τουρκία ή και άλλων δυσμενών παραγόντων.
Τα παραπάνω δεν συνιστούν μεταθανάτιο μνημόσυνο. Αντίθετα, αποτελούν εγχείρημα αναβίωσης, αναστήλωσης, ανάτασης της εθνικής μνήμης. Η από δόλο ή βαρεία αμέλεια διαγραφή της οποίας ισοδυναμεί με υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης θανάτου ενός λαού. Παράλληλα διακονεί με ευλαβικό σεβασμό την αλήθεια, καθώς:
* «Ρωμαλέα εστί τα της αληθείας έπη», κατά τον Αισχύλο
* «Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου» αποφαίνεται ο Σοφοκλής.
* «Πάσαν αληθείην μυθήσθαι» παρακινεί από την πλευρά του ο Όμηρος
Καιρός λοιπόν να οριοθετήσουμε τα πράγματα. Γιατί δεν πρέπει και δεν μας ταιριάζει να παραγράφουμε και να διαγράφουμε. Ούτε και να ξεχάσουμε την αληθινή ιστορία μας. Μια ιστορία που δυστυχώς δεν γράφτηκε ακόμα.
Ο εξέχων πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας του 19ου αιώνος Γουίλιαμ Γλάδστον σε συγγραφή του, το έτος 1876, για το λεγόμενο «Ανατολικό Ζήτημα» γράφει μεταξύ των άλλων και τα εξής:
«Από την μαύρη ημέρα που πρωτοεμφανίζονται στην Ευρώπη οι Τούρκοι, αποδείχτηκαν στο σύνολό τους ως ο πλέον αντιανθρωπιστικός τύπος της ανθρωπότητος. Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια φαρδιά γραμμή αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους. Όπου απλώθηκε η κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο πολιτισμός. Αντιπροσωπεύουν παντού την κυβέρνηση της βίας, αντίθετα σε κάθε έννοια δικαίου».
Και πράγματι, αν ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία θα διαπιστώσουμε, ότι οι γενοκτονίες αποτελούν την γενέθλια πράξη του τουρκικού έθνους. Η σφαγή των Αρμενίων, η σφαγή των Ασσυρίων, η σφαγή των Αραμαίων, η σφαγή των Ελλήνων … κοσμούν το ποινικό μητρώο της Τουρκίας.
Η γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες, που διέπραξε ο αιμοσταγής Κεμάλ κατά του ποντιακού Ελληνισμού με την τρισένδοξη ιστορία. Αργοναυτική Εκστρατεία, Ιάσων, Συμπληγάδες, Χρυσόμαλλο δέρας Κολχίδα και τέλος προσφυγιά.Για την ιστορία, αλλά και για να αποτίσουμε έστω και ελάχιστο φόρο τιμής στα ξεκληρισμένα αδέλφια μας του Πόντου, ας θυμηθούμε, έστω και περιεκτικά αυτήν την θλιβερή σελίδα, που είναι γεμάτη με γενοκτονίες και εθνικά ξεκαθαρίσματα.
Ιθύνων νους ο μέγας σφαγέας και πατερούλης του τουρκικού έθνους, που σε συνεργασία με τους στρατηγούς Εμβέρ και Ταλαάτ εκπόνησαν το σχέδιο αφανισμού του αμάχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Ένα σχέδιο που προέβλεπε μεταξύ των άλλων την άμεση εξόντωση των ανδρών από 16 έως 60 ετών και τη γενική εξορία των υπολοίπων στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα την σφαγή.
Ουρές οι χιλιάδες των κατατρεγμένων, σε εξαντλητικές πορείες για να ξεφύγουν από το πογκρόμ των σφαγέων του Κεμάλ. Ουρές που έφταναν παντού ακόμα και έως τη μακρινή Βυρητό του Λιβάνου
Οι επιθέσεις των Τούρκων συνεχείς. Βιασμοί, ληστείες, δολοφονίες και εκτελέσεις από τακτικά και άτακτα σώματα, που τρομοκρατούν, πυρπολούν, δολοφονούν, βιάζουν.
Εκτιμάται, ότι στοίχισε την ζωή σε 213.000 – 368.000 Ελλήνων. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 στην Ελλάδα.
Ο ιστορικά καταγεγραμμένος από αντικειμενικούς φορείς (επίσημες αναφορές, στατιστικά μεγέθη και πορίσματα εκπροσώπων της «Κοινωνίας των Εθνών» κλπ) εξανδραποδισμός των Ελλήνων από το νεοτουρκικό κράτος του Κεμάλ , που ζούσαν στην Μικρά Ασία από χιλιετηρίδες, δεν ήταν μόνο μια στιγμιαία εγκληματική και κατάφωρα αντίθετη προς τις αρχές του διεθνούς δικαίου συμπεριφορά ενός λαού εις βάρος ενός αλλού, έστω και εχθρικά διακειμένου.
Πρόκειται για ένα βαρυσήμαντο αποδεικτικό στοιχείο, το οποίο επιβεβαιώνει, ότι διαχρονικά ολόκληρη η κοινωνική πυραμίδα των Τούρκων (κυβέρνηση, πνευματική ηγεσία, κρατικοί αξιωματούχοι, στρατός, απλοί πολίτες, κλπ) διακατέχεται από μια ασυνήθιστη εγκληματική προδιάθεση αλλά και από αντίστοιχη έλλειψη πολιτισμικών αντισωμάτων, τα οποία, ενδεχομένως, θα μπορούσαν να αμβλύνουν αυτή την πρωτόγονη βαρβαρότητά τους.
Τα γεγονότα αυτά, δυστυχώς, δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως γενοκτονία με την εξαίρεση του Ελληνικού Κράτους, το οποίο με Νόμο του 1994 καθιέρωσε την 19 Μαίου ως ημέρα τιμής και μνήμης. Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται, πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως τον θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου και του λιμού, που προκλήθηκε από την ρωσική εισβολή στην βόρεια Τουρκία ή και άλλων δυσμενών παραγόντων.
Τα παραπάνω δεν συνιστούν μεταθανάτιο μνημόσυνο. Αντίθετα, αποτελούν εγχείρημα αναβίωσης, αναστήλωσης, ανάτασης της εθνικής μνήμης. Η από δόλο ή βαρεία αμέλεια διαγραφή της οποίας ισοδυναμεί με υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης θανάτου ενός λαού. Παράλληλα διακονεί με ευλαβικό σεβασμό την αλήθεια, καθώς:
* «Ρωμαλέα εστί τα της αληθείας έπη», κατά τον Αισχύλο
* «Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου» αποφαίνεται ο Σοφοκλής.
* «Πάσαν αληθείην μυθήσθαι» παρακινεί από την πλευρά του ο Όμηρος
Καιρός λοιπόν να οριοθετήσουμε τα πράγματα. Γιατί δεν πρέπει και δεν μας ταιριάζει να παραγράφουμε και να διαγράφουμε. Ούτε και να ξεχάσουμε την αληθινή ιστορία μας. Μια ιστορία που δυστυχώς δεν γράφτηκε ακόμα.
