Απο­χαι­ρε­τι­σμός στον Θε­α­γέ­νη Μα­νώ­λη

Eφυ­γε ξαφ­νι­κά την Κυ­ρια­κή ο σύ­ντρο­φος Θε­α­γέ­νης Μα­νώ­λης στα 61 του. Σαν κε­ραυ­νός έ­φθα­σε στ’ αυ­τιά μας η εί­δη­ση ό­τι χά­σα­με τον Θε­α­γέ­νη. Την Κυ­ρια­κή, φί­λοι, σύ­ντρο­φοι και συ­νά­δελ­φοι ε­πι­κοι­νω­νού­σα­με με την ελ­πί­δα ό­τι δεν θα ’ναι α­λή­θεια αυ­τό το θλι­βε­ρό νέο. Δυ­στυ­χώς ή­ταν. Το τρα­γι­κό μα­ντά­το δια­πί­στω­σε ο υ­πε­ρή­λι­κος πα­τέ­ρας του ό­ταν πή­γε την Κυ­ρια­κή το πρωί να τον ξυ­πνή­σει και κα­τά­λα­βε ό­τι ή­ταν νε­κρός.

Η κη­δεία του έ­γι­νε την ε­πό­με­νη μέ­ρα στη γε­νέ­τει­ρά του, τα Μέ­γα­ρα, ό­που και ζού­σε. Τον συ­νό­δευ­σαν στην τε­λευ­ταία του κα­τοι­κία...

συ­νά­δελ­φοι, συγ­γε­νείς, φί­λοι και σύ­ντρο­φοι που ήλ­θαν α­πό διά­φο­ρα μέ­ρη. Για τη ζωή και τη δρά­ση του στον πο­λι­τι­κό, κοι­νω­νι­κό κι ε­παγ­γελ­μα­τι­κό χώ­ρο μί­λη­σαν α­πό τον Σύλ­λο­γο ερ­γα­ζο­μέ­νων του υ­πουρ­γείου Παι­δείας της Διεύ­θυν­σης δια Βίου Μά­θη­σης (πρώην Λαϊκή Επι­μόρ­φω­ση) ο Λευ­τέ­ρης Ρι­ζάς και ο συ­νά­δελ­φος, σύ­ντρο­φος και φί­λος του Μάρ­κος Μπα­σιού­κας.

Στη συ­νέ­χεια δη­μο­σιεύου­με έ­να α­πό­σπα­σμα α­πό τον α­πο­χαι­ρε­τι­σμό του Μ. Μπα­σιού­κα. «Εί­ναι θλι­βε­ρό το γε­γο­νός να μι­λή­σω για τον Θε­α­γέ­νη που πριν λί­γες μέ­ρες συ­ζη­τού­σα­με για τα ε­παγ­γελ­μα­τι­κά, για τα κοι­νω­νι­κά για την προο­πτι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πολ­λά άλ­λα. Ήταν δε πο­λύ χα­ρού­με­νος για­τί η κό­ρη του Ελέ­νη πε­ρι­μέ­νει δί­δυ­μα. Ο Θε­α­γέ­νης α­πό μι­κρός συμ­με­τεί­χε στα κοι­νά ε­νερ­γά. Πη­γαί­νο­ντας στην Ιτα­λία για σπου­δές ε­πί δι­κτα­το­ρίας α­νέ­πτυ­ξε έ­ντο­νη πο­λι­τι­κή α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή δρά­ση μέ­σα α­πό τις γραμ­μές του πα­ρά­νο­μου «Ρή­γα» Ιτα­λίας.

Επι­στρέ­φο­ντας στην Ελλά­δα συ­νέ­χι­σε την ορ­γα­νω­μέ­νη δρά­ση του μέ­σα α­πό την Ε­ΚΟΝ ΡΗ­ΓΑΣ ΦΕ­ΡΑΙΟΣ, α­πό τις γραμ­μές του ΚΚΕ ε­σω­τε­ρι­κού, στη συ­νέ­χεια του ΚΚΕ ε­σω­τε­ρι­κού – Ανα­νεω­τι­κή Αρι­στε­ρά, ε­νώ μέ­χρι τώ­ρα ή­ταν μέ­λος και στέ­λε­χος του Συ­ντο­νι­στι­κού της Α­ΚΟ­Α. Ανέ­πτυ­ξε δρά­ση στην πε­ριο­χή Δυ­τι­κής Αττι­κής, στα Μέ­γα­ρα. Ο Θε­α­γέ­νης ή­ταν στα­θε­ρός και α­τα­λά­ντευ­τος στις α­πό­ψεις του, με διαρ­κή και δια­κρι­τι­κή πα­ρου­σία σε ό­λη τη μα­κρά δια­δρο­μή του. Επί­σης, πί­στευε και α­γω­νι­ζό­ταν για την ε­νό­τη­τα, την α­να­σύν­θε­ση και ε­πα­νί­δρυ­ση της Αρι­στε­ράς και ή­ταν α­πό τους πρω­τα­γω­νι­στές της συ­γκρό­τη­σης και δρά­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα Μέ­γα­ρα και στην Ελευ­σί­να. Ήταν μέ­λος της Συ­ντο­νι­στι­κής Γραμ­μα­τείας της Οργά­νω­σης Με­λών Με­γά­ρων – Νέ­ας Πε­ρά­μου.

Ταυ­τό­χρο­να, ο Θε­α­γέ­νης εί­χε και έ­ντο­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση στον χώ­ρο δου­λειάς του και συμ­με­τεί­χε ε­νερ­γά στις δρά­σεις και στους α­γώ­νες για τη Λαϊκή Επι­μόρ­φω­ση. Δια­τέ­λε­σε μέ­λος του Συλ­λό­γου ερ­γα­ζο­μέ­νων. Θα μας λεί­ψει α­φά­ντα­στα. Βα­ρύς ο πό­νος για τις λα­τρε­μέ­νες κό­ρες του Αργυ­ρώ και Ελέ­νη, τον γέ­ρο­ντα πα­τέ­ρα του και ό­λη την οι­κο­γέ­νειά του και ό­λους ε­μάς τους συ­να­δέλ­φους, τους συ­ντρό­φους και φί­λους του.

Θε­α­γέ­νη τώ­ρα που α­χνο­φέγ­γει η ελ­πί­δα για την Αρι­στε­ρά και τον λαό μας δεν θα σε ξε­χά­σου­με, θα εί­σαι πά­ντα κο­ντά μας στους πο­λι­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες αλ­λά και στις πα­ρέες μας με τον αυ­θορ­μη­τι­σμό σου, τη ζω­ντά­νια σου και τη ζε­στή πα­ρου­σία σου.

Ο Θε­α­γέ­νης ή­ταν απ’ τους αν­θρώ­πους που ά­φη­σε βα­θιές πα­τη­μα­σιές στο πέ­ρα­σμά του α­πό αυ­τή τη ζωή. Ας εί­ναι ού­ριος ο ά­νε­μος που θα τον συ­νο­δεύ­σει στο τε­λευ­ταίο του τα­ξί­δι και ε­λα­φρύ το χώ­μα της Με­γα­ρί­τι­κης γης που θα τον σκε­πά­σει. Κα­λό σου τα­ξί­δι σύ­ντρο­φε και φί­λε Θε­α­γέ­νη». Η «Επο­χή» εκ­φρά­ζει τα θερ­μά της συλ­λυ­πη­τή­ρια στους οι­κείους του και στους συ­ντρό­φους του στο Με­γά­λο Πεύ­κο και τα Μέ­γα­ρα.

πηγή:

http://epohi.gr/portal/koinonia/15981-apo-xai-re-ti-smos-ston-the-a-ge-ni-ma-no-li