Από: mipapa69@otenet.gr
Τον επικήδειο εκφώνησε τη Δευτέρα, 23-01-2012 στις 3:30 στην Αγία Παρασκευή ο Αντώνης Χοροζάνης, στέλεχος του ΚΚΕ και δημοτικός σύμβουλος Μεγαρέων με τη Λαϊκή Συσπείρωση.
...
...
...
...Σύντροφε Νίκο,
Το Κόμμα με χρέωσε να πω πέντε αράδες για τη ζωή σου, για το καλό ταξίδι. Και νιώθω την ανάγκη να πω ότι ζωή και θάνατος έχουν διαλεκτική σχέση…
Γεννήθηκες τον Αύγουστο του 1941, από τους κομουνιστές αγωνιστές Δημήτρη και Ευαγγελία Κατσούλη, ο μικρότερος από τα πέντε παιδιά, οικογένεια που διώχθηκε για την αντιστασιακή της δράση. Παντρεύτηκες τη Βούλα Βαρελά – Κατσούλη και απέκτησες δύο παιδιά, τη Λίλα και το Δημήτρη. Δύο χρονών παιδί βίωσες με το φριχτότερο τρόπο τη ναζιστική κατοχή, αφού σε συγκέντρωση πληθυσμού στη Μάνη Μεγάρων, Γερμανός στρατιώτης σε τραυμάτισε με τη ξιφολόγχη στο γοφό, με συνέπεια το τραύμα αυτό να σε αφήσει βαριά ανάπηρο για όλη σου τη ζωή. Αυτό όμως δε σε εμπόδισε για παραπάνω από πενήντα χρόνια να είσαι πρωτοπόρος στους αγώνες του λαϊκού και εργατικού κινήματος.
Κατάφερες να σπουδάσεις μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, παρά το γεγονός ότι έβγαλες τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου ξαπλωμένος σε κρεβάτι του Ασκληπιείου Βούλας, λόγω του παλιού σου τραύματος από τους Γερμανούς κατακτητές. Παρά τις δυσκολίες, έγινες ένας αξιόλογος επιστήμονας. Από τα θρανία σου πέρασαν χιλιάδες Μεγαριτόπουλα, που και σήμερα είναι εδώ μαζί σου, για το στερνό αντίο. Η εκτίμηση και η αγάπη που σου έδειχναν πάντα, ήταν τεράστια κι αυτό σε γέμιζε με πολλή χαρά και δύναμη.
Άνθρωπος πολυσύνθετος και καλλιεργημένος, είχες ιδιαίτερη αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό, όντας και ο ίδιος ζωγράφος, μαθητευόμενος στο στενό σου φίλο, ζωγράφο, Θωμά Μώλο.
Αμούστακο παιδί, ξεκίνησες την κοινωνική και πολιτική σου δράση. Μόλις 17 χρονών ήσουν, όταν μίλησες σε ανοιχτή προεκλογική συγκέντρωση της ΕΔΑ για τις εκλογές του 1958, σε συνθήκες σκληρών διώξεων των κομουνιστών και προοδευτικών πολιτών.
Στη δεκαετία του ’60 συμμετείχες ενεργά στους Λαμπράκηδες, μπροστάρης και παρών σε όλες τις διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στη βία και τρομοκρατία του κράτους και παρακράτους, στις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος για δημοκρατία, στους αγώνες του εργατικού κινήματος. Την ημέρα της δολοφονίας του Πέτρουλα ήσουν από τους πρώτους που έφτασαν στο Γ΄ Νεκροταφείο έχοντας απέναντι τα πολυβόλα της αστυνομίας. Ήσουν ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Μεγάρων.
Για τη δράση σου αυτή, το μετεμφυλιακό καθεστώς δε σου αναγνώρισε την αναπηρία σου ως άμαχος πληθυσμός εν καιρώ πολέμου, παρά τις επώνυμες και ένορκες μαρτυρίες πολλών Μεγαρέων που ήταν παρόντες.
Στα μαύρα χρόνια της Χούντας συμμετείχες ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα διακινώντας παράνομες ανακοινώσεις της Αντι-ΕΦΕΕ, που κρατούσες μέχρι το τέλος στο αρχείο σου. Είχες ανακριθεί από την ΕΑΤ-ΕΣΑ κρατώντας αταλάντευτη στάση, χωρίς να αποκηρύξεις τις ιδέες σου και ήταν η αναπηρία σου αυτή που σε γλίτωσε από παρά πέρα διώξεις. Ήσουν παρών στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973.
Μετά από τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ έγινες μέλος και στέλεχός του για το υπόλοιπο της ζωής σου, αναλαμβάνοντας υπεύθυνες θέσεις στην ΚΟ Μεγαρέων και Αττικής. Το 1977 ήσουν υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ οργώνοντας όλη την Αττική. Από την πρώτη στιγμή αγωνίστηκες για την ισχυροποίηση του Κόμματος, για τη δραστηριοποίηση όλων των μαζικών φορέων, αγωνιζόμενος για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα των εργαζομένων. Ήσουν ιδρυτικό και δραστήριο μέλος πολλών μαζικών φορέων, όπως ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θέογνις, ο Σύλλογος Επιστημόνων Μεγάρων, η Νεανική Εστία Μεγαρίδος κα.
Ως κομουνιστής, είχες αφιερώσει μεγάλο μέρος της δράσης σου στο φιλειρηνικό κίνημα, ως Πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Μεγάρων για 25 χρόνια και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ. Αγωνιζόσουν με πάθος ενάντια στο μιλιταρισμό για την υπεράσπιση των θυμάτων του πολέμου σε όλο τον κόσμο. Ήταν τέτοιο το πάθος σου για το φιλειρηνικό αγώνα, που για πολλά χρόνια αλώνιζες τα σχολεία των Μεγάρων καλώντας τους μαθητές να ζωγραφίσουν σκίτσα με θέμα την ειρήνη και συνέχεια εκτίθονταν στο Θέογνι. Οι εκδηλώσεις των 10ήμερων ειρήνης στηρίζονταν κάθε χρόνο από 100άδες Μεγαρείς.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης σου αγωνιζόσουν για τα δίκαια των εργαζομένων, συμμετέχοντας σε όλες τις κινητοποιήσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, στο Εργατικό Κέντρο Μεγάρων, στο ΠΑΜΕ.
Στις δύσκολες εποχές του ’89-’91 και μπροστά στον κίνδυνο μετάλλαξης του ΚΚΕ σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αγωνίστηκες με όλη σου την ψυχή για τη διατήρηση του μαρξιστικού-λενινιστικού χαρακτήρα του ΚΚΕ, δίνοντας μάχες σε πολλά όργανα ενάντια σε όσους το αντιπάλευαν. Παρά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες, η πίστη σου σε έναν κόσμο που δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε μια κοινωνία ισότητας κι αλληλεγγύης, όπου οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν, δυνάμωσε πιο πολύ.
Από το 1994 ως το 2002 ήσουν επικεφαλής της Δημοτικής Αγωνιστικής Κίνησης, υποψήφιος δήμαρχος Μεγάρων το 1994 και το 1998, ενώ στις τελευταίες εκλογές ήσουν υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης για την Περιφέρεια Αττικής. Έχεις δώσει αγώνες για την πόλη των Μεγάρων συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις για το ξερίζωμα χιλιάδων ελαιόδεντρων από τη Χούντα, ενάντια στη δημιουργία της Ρεβυθούσας και τον αγωγό αερίου, για την ανακούφιση τν σεισμοπαθών του ’81.
Ακόμη και τα τελευταία χρόνια της ζωής σου, που οι φυσικές σου δυνάμεις δεν ήταν όπως παλιά, σε βλέπαμε, σύντροφέ μας Νίκο, στις διαδηλώσεις και στις απεργίες, στους δρόμους των Μεγάρων να περπατάς έχοντας παραμάσχαλα το Ριζοσπάστη και περιοδικό για την Ειρήνη και στην τσέπη σου κουπόνια για την οικονομική εξόρμηση του ΚΚΕ. Έφυγες για το στερνό σου ταξίδι σε περίοδο οικονομικής εξόρμησης. Η Κομματική Οργάνωση προς τιμή σου, οι σύντροφοί σου θα δώσουν 150 € στο Κόμμα.
Η εργατική τάξη, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ζούμε το μεγαλείο της σαπίλας του καπιταλισμού. Εκμεταλλευόμενοι την κρίση τους, ισοπεδώνουν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, των επαγγελματιών, του λαού, για να μπορούν έτσι να διατηρήσουν τα πλούτη τους, που έκλεψαν «νόμιμα» από τον ιδρώτα των εργαζομένων.
Σύντροφε Νίκο,
Σήμερα κάποιοι ταυτίζουν τη σωτηρία της χώρας με τη σωτηρία του καπιταλισμού και μας εγκαλούν που δεν παίρνουμε θέση υπέρ των «καλών» καπιταλιστών. Σ’ ένα σάπιο σύστημα δεν υπάρχουν καλοί και κακοί καπιταλιστές, αλλά μόνο σάπιοι που διψούν για κέρδη, βγαλμένα από τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζομένων, του λαού.
Αυτοί που τα λένε σήμερα αυτά, ψήφισαν το Μάαστριχτ, είπαν πως το ΚΚΕ είναι παλαιολιθικό κόμμα κι ύστερα δήλωσαν πως τέλειωσε η ιστορία.
Σήμερα φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ πως άλλος δρόμος από την ανατροπή του καπιταλισμού δεν υπάρχει. Συνεχίζουμε Νίκο, όλοι οι σύντροφοί σου τον αγώνα για Λαϊκή Εξουσία, για μια Συμμαχία των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των μικρομεσαίων της πόλης. Για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Έτσι τιμούμε το σύντροφό μας.
Καλό ταξίδι, σύντροφε….
