Άρθρο της κ. Δόλλα στην "Άποψη" που κυκλοφορεί (1η Δεκεμβρίου 2011)
Γίναμε μεσήλικες, για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που ψάχνουν ακόμη την ταυτότητά τους. Όχι την αστυνομική που ξέχασαν σε κάποιο ταξί.. την άλλη. Αυτήν που τους προσδιορίζει, που μπορούν να επικαλεστούν σε μια συζήτηση μεταξύ συνδαιτυμόνων οι οποίοι μπορεί και να μη γνωρίζονται αρκετά.
Είναι καλό να ξέρει κανείς το ποιος είναι. Μοντέρνος ή κλασσικός, τεχνοκράτης ή ρομαντικός, σκληρός ή ευαίσθητος, λίγο απ’ όλα; τίποτα; Σίγουρα πάντως δεν γίνεται να είναι όλα μαζί ταυτόχρονα.
Η ταυτότητα που προσδιορίζει την προσωπικότητά μας καθορίζει εν πολλοίς και τις ενέργειές μας. Θεωρώ ότι η παιδεία που από πολύ μικρή ηλικία παίρνουμε αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση αυτής της ταυτότητας και έχω την άποψη, που βεβαίως υποστηρίζω σε κάθε ευκαιρία, ότι οι επιλογές και οι πράξεις μας είναι η υπογραφή μας.
Ιδιωτικά αφορά στο γούστο και στην αισθητική που ντυνόμαστε, φτιάχνουμε το γραφείο και το σπίτι μας, επιλέγουμε τους προορισμούς των ταξιδιών μας, τα βιβλία που θα διαβάσουμε, τις ταινίες και τα έργα που θα δούμε, τον τρόπο που θα συμπεριφερθούμε στους οικείους στου φίλους και στους συνεργάτες μας.
Μετρά η προσωπικότητα και το ειδικό βάρος που έχουμε, όταν ασκούμε εξουσία;
Μπορεί η ταυτότητα των αιρετών να ταυτιστεί με την ταυτότητα του τόπου στον οποίο ηγούνται ώστε, στο παρόν ή στο μέλλον, όταν γίνονται αναφορές στο όνομά τους να συνδέονται;;
Εκτιμώ πως ναι. Η προσωπικότητα και το πολιτικό κυρίως εκτόπισμα των Δημάρχων, σε ότι αφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση, είναι άρρηκτα δεμένο με την ταυτότητα του τόπου. Οι άνθρωποι που άσκησαν εξουσία και βρέθηκαν σε αυτή την τιμητική θέση είχαν την ευκαιρία να βάλουν την υπογραφή τους στα όσα έγιναν για τον τόπο μας, όπως αντίστοιχα και οι σημερινοί έχοντας τις ανάλογες ευκαιρίες θα κριθούν από τα αποτελέσματα.
Η αίσθηση που επικρατεί για τα Μέγαρα είναι πως «δεν έχουν ταυτότητα», το έχουν επικαλεστεί άλλωστε πρώην και νυν Δήμαρχοι. Δεν υπάρχει κάτι χαρακτηριστικό που να τα ξεχωρίζει, να κάνει ιδιαίτερη την παρουσία τους στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, έτσι ώστε να θέλει κάποιος να τα επισκεφτεί. Η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής θα μπορούσε να είναι σημαντικός παράγοντας ανάκαμψης του Δήμου και εισροής χρημάτων, όμως μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κανένα μακρόπνοο σχέδιο, φυσικά και κανένας προγραμματισμός, με επακόλουθο ένας τόσο όμορφος τόπος να είναι εξαιρετικά αφιλόξενος.
Στη σημερινή εποχή που οι μη αναπτυγμένοι Δήμοι αποτελούν την εύκολη ‘λεία’ για τη δημιουργία χωματερών, ιχθυοκαλλιεργειών, αγκυροβολίων, κέντρου υποδοχής μεταναστών και μια σειρά δραστηριοτήτων, που είναι δεδομένο πως θα υποβαθμίσουν την ποιότητα της ζωής μας, πως αντιπαρατιθέμεθα; Που είναι εκείνες οι επενδύσεις οι οποίες θα μπορούσαν, εκτός από τα ψηφίσματα και τις διαμαρτυρίες, να αποτελέσουν τροχοπέδη;
Ούτε μία – ούτε δύο, αλλά πέντε μορφές εναλλακτικού τουρισμού ήπιας όχλησης για το περιβάλλον προτάθηκαν πριν από τρία χρόνια. ΚΑΜΙΑ δεν προχώρησε έστω και ένα βήμα. 50 χλμ από την Αθήνα με τόσο εύκολη πρόσβαση (οδική – παραθαλάσσια – εναέρια) και φυσικό κάλος που πολλοί άλλοι Δήμοι θα ζήλευαν, τα Μέγαρα δεν διαθέτουν ένα συνεδριακό κέντρο, ένα τεχνολογικό πάρκο, κάτι τέλος πάντων. Το κακό είναι πως δεν θέλουν και να αποκτήσουν. Μόνιμο θέμα η Βαρέα, λες και τα όρια του Δήμου τελειώνουν εκεί.. γιατί;; Τι γίνεται με τον Πευκενέα, τον Καβελλάρη, το Αλεποχώρι, την Κινέτα;; Το ΓΠΣ όταν και εάν εφαρμοστεί τι θα λύσει;; Ποιες είναι οι ουσιαστικές αλλαγές που δημιουργούν τουλάχιστον τις ευκαιρίες για υποδομές, σε ορίζοντα 10ετίας;
Σήμερα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι νιώθει περήφανος να καλέσει και να ξεναγήσει κάποιον ξένο στον τόπο μας;; Να του δείξει την παραγωγή μας, τα προϊόντα μας για να ψωνίσει, ώστε να παροτρύνει και άλλους να μας επισκεφθούν. Εκτός από την Πάχη που θα μπορούσε να πιεί ένα ποτό χωρίς την εκκωφαντική ηχορύπανση και το καυσαέριο; Και εάν θα ήθελε να ξεκουραστεί ή να αλλάξει κουστούμι που θα πήγαινε;;
50 ΧΛΜ από την Αθήνα χωρίς ταυτότητα, χωρίς πειστικές απαντήσεις στο γιατί;; Γιατί μια πόλη με χιλιάδες χρόνια ιστορία δεν έχει σήμερα να επιδείξει τίποτα το σημαντικό, τίποτα το εξαιρετικά ωραίο. Δεν έχει καν μακέτες για το μέλλον που να δίνουν το στίγμα, την ταυτότητα που θα θέλαμε για τον τόπο μας.
Σαν να μη θέλουμε να αλλάξει τίποτα, να παραμείνουμε στο μέτριο και στο απλώς ανεκτό. Σαν να ζητάμε να μας αφήσουν στην ησυχία μας, χωρίς εξέλιξη, χωρίς ξένους, χωρίς τη φασαρία που αυτοί θα μας φέρουν. Και μάλλον τα έχουμε καταφέρει. Όσοι Μεγαρίτες βρίσκονται εδώ και χρόνια σε θέσεις κλειδιά των αρμοδίων υπηρεσιών και Υπουργείων φαίνεται ότι μόλις εμφανίζεται φάκελος που αναγράφει ‘Μέγαρα’ … θάβεται… ή δεν προωθείται, σαν να υπάρχει μια μυστική συμφωνία να μην αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ.
Στο διά ταύτα λοιπόν: Η ταυτότητα ενός τόπου, δεν είναι μόνο αυτά που κληρονομήσαμε ως φυσική ομορφιά και ως ιστορία. Ταυτότητα είναι η σημερινή καθημερινότητα, τα όσα αναδεικνύουμε και προβάλλουμε ως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τον καθορίζουν και τον κάνουν ελκυστικό τόσο στους δημότες του, όσο και στους επισκέπτες. Με αυτή την έννοια είναι οπωσδήποτε δεμένη με την προσωπικότητα της πολιτικής του ηγεσίας, που είναι υπεύθυνη για τα αποτελέσματα, χθες – σήμερα και στο μέλλον.
