Από: αναγνώστηΚάπου εκεί, στα τέλη του 1960, ήρθε η τηλεόραση στο σπίτι μας, από τις πρώτες στα Μέγαρα. Κάπως έτσι γνώρισα για πρώτη φορά, τον Θανάση Βέγγο. Πιτσιρικάς εγώ, στη δική μου φάση, εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμο μου, έκανα τον "πρώτο μου μεγάλο φίλο". Ένα ασπρόμαυρο ταξίδι στα πέρατα του κόσμου. Δεν μου άρεσαν οι παιδικές εκπομπές και τα κινούμενα σχέδια. Εγώ περίμενα τον μεγάλο μου φίλο, τον Θανάση. Περίμενα να γελάσω με το ασταμάτητο τρέξιμο του, το αστείρευτο γέλιο και τις μνημειώδεις ατάκες. Ήταν το γεγονός για όλη την οικογένεια, το... ελληνικό με τον Βέγγο. Α, κάπου εδώ Θανάση, θέλω να σου πω, χωρίς να το ξέρεις, πως ήσουν ο μεγάλος σύμμαχος της μητέρας μου, όταν έκανα αταξίες... Με φοβέριζε, πως δεν θα με άφηνε να σε δω. Και ναι, πρέπει να το ομολογήσω. Το ξύλο δεν το φοβόμουνα, αλλά "έτρεμα" στην περίπτωση που δεν θα σ'εβλεπα. Την άλλη μέρα, έπαιρνα το ποδήλατο μου "γύριζα την δική μου ταινία", προσπαθώντας να σε αντιγράψω σε κάθε κίνηση, σε κάθε ατάκα. Και άρχισαν να κυλάνε τα χρόνια. Όλο και πιο γοργά. Και άρχισε να φεύγει η αθωότητα, και να έρχονται τα προβλήματα και τα βάσανα. Χαθήκαμε καλέ μου άνθρωπε - ευτυχώς για λίγο. Δεν σε ξέχασα όμως. Όσο ωρίμαζα και...έπηζε το μυαλό μου, άρχισα να "σε διαβάζω". Άρχισα να βλέπω κάτι διαφορετικό από εκείνο που φαινότανε στην μικρή-μεγάλη οθόνη. Έβλεπα μια λύπη "μέσα σου".
Τελευταία φορά βρεθήκαμε πριν από ένα μήνα. Εγώ αραχτός στην πολυθρόνα μου να κάνω ζάπινγκ στην τεράστια -HD- τηλεόραση μου, και συ να τρέχεις... Ίδρωνες την φανέλα σου φίλε, μάτωνες στα γυρίσματα, δεν χρειαζόσουνα κασκαντέρ και σωσίες. Και ναι ρε Θανάση. Παρ' ότι είχα δει την ταινία πάνω από 15 φορές, την ξαναείδα. Δεν γούσταρα να δω ειδήσεις, δεν ήθελα άλλη μιζέρια. Σ' ευχαριστώ γιατί με "βοήθησες ν' αποδράσω". Να γυρίσω στα παλιά-καλά-ασπρόμαυρα χρόνια... Σήμερα το πρωί, την ώρα που ερχόμουνα στο γραφείο, άκουσα απ' το ράδιο του αυτοκινήτου, την είδηση του θανάτου σου. Τα χέρια μου έσφιξαν το τιμόνι, άσπρισαν οι κόμποι στα δάχτυλα μου. Τα μάτια μου υγρά. Δεν θέλω να σου πω καλό ταξίδι καλέ μου άνθρωπε. Είναι πολύ κοινότυπο. Δεν ταιριάζει σε κάποιον που έκλεψε πολλές ώρες από τη ζωή μου"
