Γράφει ο Δημήτριος ΠλαταράςΤο μεγάλο ποσοστό αποχής στις πρόσφατες εκλογές δείχνει να απαξιώνει πλήρως την πολιτική που εφαρμόζεται από τους πολιτικούς εντός εισαγωγικών. Φυσικά γεννάται το ερώτημα πώς επεξηγείται ο ορισμός του πολιτικού εντός εισαγωγικών. Πολιτικοί εντός εισαγωγικών λοιπόν, είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί, τους οποίους είναι δύσκολο να κατατάξεις με σαφή κριτήρια υπαγωγής, αλλά που σε γενικές γραμμές έχουν ως μοναδική και διαχρονική απασχόλησή τους την πολιτική. Οι κατά περίσταση πολιτικοί, οι οποίοι συμμετέχουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή στην Βουλή, είναι ελάχιστοι. Ο κρίσιμος αλλά και συνάμα μεγάλος κενός χώρος της πολιτική σκηνής καλύπτεται λοιπόν από τους «επαγγελματίες» πολιτικούς, οι οποίοι πρωτίστως ενδιαφέρονται για την επανεκλογή τους και την πολιτική τους σταδιοδρομία και δευτερευόντως για το υπούργημά τους (παρενθετικά αναφέρω ότι υπουργώ σημαίνει υπηρετώ).
Κατ’ αρχάς όλοι οι πολίτες ως άνθρωποι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είμαστε πολιτικά όντα και οφείλουμε να συμμετέχουμε ενεργά στα κοινά. Η αποστροφή των κοινών και η ιδιώτευση προσέφερε την ρίζα στην αγγλική λέξη idiot (ηλίθιος). Όμως, συμβαίνει πραγματικά σήμερα η ενεργή συμμετοχή όλων στα κοινά; Φυσικά και όχι. Ποιοι είναι οι λόγοι που συντείνουν στην αποστροφή των πολιτών και την ροπή στην ιδιώτευση; Εκτιμώ και είναι γενικώς παραδεκτό, ότι οι ρίζες των προβλημάτων είναι κοινές με την αιτία της αποχής από την κορυφαία στιγμή του σημερινού πολιτεύματος (της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας), τις εκλογές δηλαδή. Η ταύτιση των πολιτικών προσώπων σήμερα με τη διαφθορά, το ψέμα, τις ψεύτικες υποσχέσεις, την εξαπάτηση και την αλαζονεία, οδήγησαν μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας να απεμπολεί το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι (δικαιώματα τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατακτήθηκαν με αγώνες θυσίες και αίμα στους αιώνες που πέρασαν).
Οι ευθύνες για τον πολιτικό κόσμο είναι αναντίρρητα μεγάλες. Όμως εξίσου μεγάλες είναι και οι ευθύνες των πολιτών που επέτρεψαν την ανάπτυξη και διατήρηση της κατάστασης αυτής. Διότι ο πολίτης είναι αυτός που απέχει από τις εκλογές ή που με την ψήφο του επιλέγει τους πολιτικούς εντός εισαγωγικών. Αναφορικά με την αποχή, νομίζω ότι πρέπει να ασχοληθώ σε ξεχωριστό άρθρο. Θα προτιμούσα εδώ να αναφέρω επιγραμματικά και ενδεικτικά τα κριτήρια επιλογής για την ψήφο, πώς επιλέγεται δηλαδή το πρόσωπο το οποίο θα εκπροσωπήσει εμάς στη διαχείριση των κοινών υποθέσεων. Ας τα βάλουμε λοιπόν σε μια σειρά.
1. Ο υποψήφιος είναι καλό παιδί. Άραγε φτάνει κάποιος να είναι μόνο καλό παιδί (με όλη την υποκειμενικότητα που μπορεί να κρύβει ο χαρακτηρισμός «καλός»).
2. Ο υποψήφιος είναι στην τάδε ή δείνα υπηρεσία και μας έχει εξυπηρετήσει τόσες φορές. Άραγε το αυτονόητο για την εξυπηρέτηση των πολιτών από τις Δημόσιες Υπηρεσίες ονοματίζεται εξαίρετη πράξη; Μήπως ενδεχομένως η εξυπηρέτηση προς όφελος του εαυτού μας είχε αρνητικό αντίκτυπο στην κοινωνία και στο κοινό καλό;
3. Ο υποψήφιος είναι συγγενής μας, άρα έχουμε υποχρέωση να τον ψηφίσουμε. Η συγγένειά μας άραγε, προάγει τις ικανότητες του υποψηφίου;
4. Ο υποψήφιος εάν εκλεγεί, λόγω της προσωπικής μας επαφής και γνωριμίας όπως επίσης και της ανοικτής και δημόσιας στήριξης στο πρόσωπό του, ίσως να δώσει λύση στο ατομικό μας πρόβλημα που ήθελε προκύψει ή υφίσταται (όμως ενδεχομένως η λύση αυτή να είναι εις βάρος της κοινωνίας).
5. Ο υποψήφιος μάς επισκέφθηκε προεκλογικώς ή επικοινώνησε μαζί μας, οπότε αφού μας θυμήθηκε θα τον στηρίξουμε.
6. Ο υποψήφιος ανήκει στο κόμμα που παραδοσιακά υποστηρίζουμε, οπότε πρέπει να τον στηρίξουμε.
7. Ο υποψήφιος είναι πραγματικά ικανός, εργατικός, έξυπνος, οξυδερκής, ευρυμαθής έχει διοικητικές ικανότητες αλλά μειονεκτεί σε μερικά ή όλα τα παραπάνω (έχει άραγε πιθανότητα εκλογής;).
Κλείνω το σημερινό άρθρο καλώντας όλους μας να αναλογιστούμε τα κριτήρια επιλογής που χρησιμοποιήσαμε στις τελευταίες εκλογές.
