Από: annyramath@yahoo.gr
Με αφορμή όσα συνέβησαν, πρόσφατα στην Ιαπωνία απ’ τον σεισμό των 8,9 της κλίμακας ρίχτερ, θυμήθηκα τον Εγκέλαδο (σεισμό), που οι πρόγονοί μας τον λάτρευαν σαν ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα και ιστορούσαν πως νικήθηκε από την Αθηνά (γνώση) που του έρριψε το όρος Αίτνα, είτε την Σικελία και τον καταπλάκωσε. Με τούτη την πανάρχαια λατρευτική ιστορία του αρχηγού των Γιγάντων Εγκέλαδου, οι αρχαίοι ήξεραν πως οι περισσότερες έντονα εμφανίσεις του σεισμού θα ενεργοποιούσαν και τα κοντινά ηφαίστεια. Έτσι απέφευγαν τις σημαντικές δραστηριότητες γύρω από ενεργά ηφαίστεια...
Δυστυχώς δεν κατάφερε να δαμάσει ο σύγχρονος άνθρωπος τη φύση. Πόσο αδύναμος, τρομοκρατημένος δείχνει μπροστά στις μεταβολές της!
Οι παλαιότεροι άνθρωποι - που ήταν πιο κοντά της - γνώριζαν πως εξαρτιόταν απ’ αυτήν ώστε είχαν προσδώσει στη φύση, θεϊκές διαστάσεις με λατρευτικές ανιμιστικές γιορτές κι όπου σε τακτά χρονικά διαστήματα τους θύμιζαν την “κατωτερότητά τους”.
Οι αρχαίοι Έλληνες, σαν παράδειγμα, είχαν θεοποιήσει κάθε μορφή της και συνεχώς μέσα απ’ τις αλληγορικές θεϊκές ιστορίες, μελετούσαν πως έπρεπε να συμπεριφερθούν σε κάθε φυσικό φαινόμενο, κάτι που σήμερα βέβαια προσπαθεί να αποδώσει ο επιστημονικός τομέας, δίχως μεγάλη επιτυχία, γιατί περιστρέφετε γύρω απ’ τον άνθρωπο μόνο.
Τούτη η “εγωιστική” ανθρώπινη συμπεριφορά, ήταν επόμενο να απογυμνώσει και να διαταράξει την αλληλοεξαρτώμενη σχέση ανθρώπου-φύση με μοναδικό χαμένο τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχει η παιδεία κι ο απαιτούμενος σεβασμός -για τη φύση- στο νεωτεριστικό ρεύμα της παγκοσμιοποίησης που έχει καταλάβει την εποχή μας. Πολλαπλασιάζοντας τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου (π.χ. ηλεκτρισμός, τηλέφωνο, πετρέλαιο, πλαστικά κ.α.), με απώτερο σκοπό το οικονομικό κέρδος και κατ’ επέκταση την οικονομική κυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων, μαχόμαστε τη φύση. Τη φύση που είναι η πηγή της ύπαρξής και η τροφοδότρια της συνέχειας μας επάνω σε αυτή τη κουκίδα του σύμπαντος που είναι ο πλανήτης Γη.
Τίποτε φυσικά δεν έχει τελικά κριθεί, τίποτε ακόμη δεν έχει “μαρκάρει” τον αφανισμό μας. Και όμως, με τούτους τους γρήγορους “υβριστικούς” ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης και την απαξίωση της φύσης απ’ την αυξανόμενη βαριά βιομηχανία, το εγγύς μέλλον διαφαίνεται δυσοίωνο!
Διαρρήξαμε πολλές φυσικές αλυσίδες, εκατοντάδες ήδη ζωής εξαφανίστηκαν απ’ τον 20ο αιώνα και καθημερινός, στον 21ο αιώνα, απειλούνται με εξαφάνιση δεκάδες άλλα ήδη!
Εάν τώρα, σήμερα δεν παρθούν οι σοβαρές αποφάσεις για τον “πράσινο πλανήτη” όπως το αποκαλούν οι μεγάλες δυνάμεις, δεν θα μπορέσει να υπάρξει για μας συνέχεια…
