Αφορμή για το σημερινό μου κείμενο είναι η μονογραφία του οργανισμού STRATFOR για την χώρα μας, αλλά και τα επονείδιστα πλείστα όσα αναφέρονται σε αυτήν. Ο οργανισμός αυτός συγκροτείται από γεωπολιτικούς αναλυτές, οικονομολόγους με εξειδίκευση στα οικονομικά προβλήματα χωρών, πρώην προσωπικό Μυστικών Υπηρεσιών, πρώην διπλωματικούς υπαλλήλους και γενικά ανθρώπους ”intelligence professionals” όπως αναφέρεται και στην ιστοσελίδα τους http://www.stratfor.com/about_stratfor.Στην μονογραφία αυτή λοιπόν γίνεται μια ιστορική αναδρομή της χώρας μας από τα αρχαία χρόνια, όπου μνημονεύονται τα θετικά και αρνητικά του γεωπολιτικού ανάγλυφου της περιοχής μας σε συνδυασμό με τις περιρρέουσες συνθήκες της εποχής αυτής. Αναφέρονται μεταξύ άλλων οι αδυναμίες, τα λάθη, καθώς επίσης και η δυναμική που επέδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες. Φτάνοντας όμως στην νεότερη ιστορία και μάλιστα μετά την εθνική παλιγγενεσία, υπερτονίζεται το γεγονός της ύπαρξης πάντα ενός κράτους-προστάτη (πατρόνου) της χώρας μας, με το οποίο διαβήκαμε τα τελευταία 200 χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας.
Αυτός ο προστάτης ήταν η Μεγάλη Βρετανία τουλάχιστον μέχρι τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και ακολούθησε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αμέσως μετά και μέχρι το τέλος της 10ετίας του 1990. Αμφότεροι οι προστάτες/ πατρόνοι ενεργούσαν για να εξυπηρετούν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και των Βαλκανίων για διάφορους λόγους ανάλογα βεβαίως και με τις προκλήσεις, την ισορροπία δυνάμεων και την ανάδειξη ή αδυναμία τοπικών περιφερειακών πόλων ισχύος. Όμως με την αυγή της νέας χιλιετηρίδος, όπως αναφέρεται, η χώρα μας έχασε τα τακτικά διπλωματικά εργαλεία, που οι συνθήκες την εξόπλιζαν και βρέθηκε ουσιαστικά μόνη της (sic!). Αναφέρει επίσης τα 5 επιβεβλημένα ιστορικώς, στρατηγικά και γεωπολιτικά μας αξιώματα τα οποία είναι:
Διατήρηση ελέγχου του...
Αιγαίου πελάγους
Κυριαρχία επί των νήσων Κέρκυρα, Κρήτη και Ρόδος
Διατήρηση ελέγχου της κοιλάδας του Αξιού και της ευρύτερης περιοχής βορείως αυτού.
Ανάπτυξη του ελέγχου της ενδοχώρας, με την εξάλειψη τυχόν αποσταθεροποιητικών κέντρων, συλλογή φόρων και χρήση αυτών σύμφωνα με τις ανάγκες του κράτους.
Επέκταση ελέγχου σε μακρινά νησιά για άσκηση ελέγχου ευρύτερης περιοχής Μεσογείου (όπως η Σικελία και η Κύπρος)
και συνεχίζει λέγοντας ότι η χώρα μας επ’ ουδενί δεν μπορεί να υλοποιήσει το 5ο αξίωμα, καίτοι προσπάθησε πριν από 40 χρόνια περίπου ανεπιτυχώς στην Κύπρο, αλλά κινδυνεύει να χάσει το 4ο κυρίως λόγω της αδυναμίας της να συλλέξει φόρους αναφέροντας ότι περίπου το 25% της οικονομίας μας ανήκει στην «μαύρη» οικονομία. Συνεχίζει αναφέροντας ότι η Ελλάδα αδυνατεί πλέον να ελέγξει το Αιγαίο Πέλαγος, κι έχοντας ξεμείνει από συμμάχους και υποστηρικτές, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αντιληφθεί σε τι μειονεκτική θέση βρίσκεται, να εξετάσει τις πιθανές λύσεις και να αποφασίσει να ζήσει ειρηνικά (sic!) με την γείτονα χώρα την Τουρκία. Η καταστροφική αυτή μονογραφία κλείνει λέγοντας ότι δεν είναι ερώτημα το «εάν» αλλά το «πότε» η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποπέμψει την Ελλάδα. Τότε η Ελλάδα θα βρεθεί σε μια πρωτοφανή για τα γεγονότα κατάσταση, όπου δεν θα μπορεί να αντλήσει χρήματα από τις αγορές και θα ακολουθήσουν ταραχές, πλήρης κοινωνική κατάρρευση και απώλεια του πολιτικού ελέγχου, που όμοια της η Ελλάδα δεν έχει ζήσει από την εποχή της δικτατορίας.
Αναρωτιέμαι εγώ και σίγουρα κάθε ανήσυχος αναγνώστης, προς τι η ανάλυση αυτή, με τον περισπούδαστο τίτλο; Σε μια εποχή όπου τα εθνικά μας συμφέροντα καταπατούνται καθημερινώς, όπου τα διεθνή ραπίσματα και προσβολές ακολουθούν η μία την άλλη, όπου η ψυχολογία του κόσμου χαρακτηρίζεται από απύθμενη ηττοπάθεια, μήπως προετοιμάζουν για μας τα χειρότερα; Μήπως δούμε γεγονότα και καταστάσεις και νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε όνειρο;
Είναι καθήκον όλων μας να υποψιαστούμε, να αντισταθούμε και να είμαστε ενωμένοι στις δύσκολες ημέρες. Οι γονείς μας, οι παππούδες μας και οι προπάπποι μας, διαβιώνοντας σε συνθήκες πολλοί δυσκολότερες ημών, έκαναν το όνειρο πραγματικότητα, μας δώρισαν την Ελλάδα που ζούμε σήμερα. Εμείς δεν πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας;
