Πέρασαν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά το πρόγραμμα δράσης της Παγκόσμιας Διάσκεψης του Ο.Η.Ε. για τις Γυναίκες στο Πεκίνο το 1995, που είχε θέσει στόχο την παγκόσμια κινητοποίηση εναντίον της βίας κατά των γυναικών και κοριτσιών. Δυστυχώς το φαινόμενο εξακολουθεί να έχει διαστάσεις παγκόσμιας επιδημίας και μέχρι σήμερα δεν έχει σημειωθεί ικανοποιητική πρόοδος για τη πάταξή του. Σε πολλές χώρες, ακόμα και προηγμένες, όπως ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία, Σουηδία και Αυστραλία παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο.Στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, γυναίκες αναφέρουν πως υπήρξαν θύματα σωματικής βίας από τον νυν ή πρώην σύντροφό τους σε ποσοστό που αγγίζει το 30%. Στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως την Ινδία, το Μεξικό ή την Αίγυπτο, το ποσοστό γυναικών και κοριτσιών που έχουν κακοποιηθεί από το σύντροφο ή τον πατέρα τους είναι ακόμη μεγαλύτερο. Στην Ελλάδα τα πράγματα δυστυχώς δεν διαφέρουν. Μελέτες περασμένων ετών του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας, έδειξαν ότι σχεδόν 4 στις 10 Ελληνίδες έχουν πέσει θύματα βίας και κακοποίησης.
Δεν νοείται στον 21ο αιώνα και στην Ελλάδα, που είναι η χώρα του πολιτισμού, να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα βίας κατά των γυναικών και των νέων κοριτσιών. Οι ψυχολογικές και σωματικές βιαιότητες που συμβαίνουν εντός και εκτός της οικογενειακής εστίας πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ζήτημα παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για την πάταξη του φαινομένου, δεκάδες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, υιοθέτησαν συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα κατά της οικογενειακής βίας. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2006, ψηφίζοντας τον νόμο 3500 «Για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και άλλες διατάξεις», έθεσε τα νομικά θεμέλια άμυνας που προσφέρει η πολιτεία στα θύματα. Αρκεί όμως αυτό;
Από πλευράς μου, πιστεύω ότι πέρα από νόμους, χρειάζεται να έχουμε διαφορετική νοοτροπία απέναντι στα φαινόμενα της βίας. Δεν είναι σωστό να αδιαφορούμε, απλά διότι δε συμβαίνει στο δικό μας περιβάλλον αλλά στο σπίτι του γείτονα. Το να στρέφουμε το βλέμμα προς την άλλη κατεύθυνση μας καθιστά ανεύθυνους πολίτες και ταυτόχρονα συνυπεύθυνους σε ένα έγκλημα. Η ανοχή στη βία δεν τιμά κανένα μας.
Δεν νοείται στον 21ο αιώνα και στην Ελλάδα, που είναι η χώρα του πολιτισμού, να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα βίας κατά των γυναικών και των νέων κοριτσιών. Οι ψυχολογικές και σωματικές βιαιότητες που συμβαίνουν εντός και εκτός της οικογενειακής εστίας πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ζήτημα παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για την πάταξη του φαινομένου, δεκάδες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, υιοθέτησαν συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα κατά της οικογενειακής βίας. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2006, ψηφίζοντας τον νόμο 3500 «Για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και άλλες διατάξεις», έθεσε τα νομικά θεμέλια άμυνας που προσφέρει η πολιτεία στα θύματα. Αρκεί όμως αυτό;
Από πλευράς μου, πιστεύω ότι πέρα από νόμους, χρειάζεται να έχουμε διαφορετική νοοτροπία απέναντι στα φαινόμενα της βίας. Δεν είναι σωστό να αδιαφορούμε, απλά διότι δε συμβαίνει στο δικό μας περιβάλλον αλλά στο σπίτι του γείτονα. Το να στρέφουμε το βλέμμα προς την άλλη κατεύθυνση μας καθιστά ανεύθυνους πολίτες και ταυτόχρονα συνυπεύθυνους σε ένα έγκλημα. Η ανοχή στη βία δεν τιμά κανένα μας.
