Γράφει ο Νίκος Γιαννής,υποψήφιος πολιτευτής Αττικής της Νέας Δημοκρατίας.
Τώρα που οι αποστάσεις μίκρυναν πολύ, η Λωρίδα της Γάζας είναι μια λωρίδα μέσα σε κάθε ευρωπαϊκό σπίτι. Τώρα δεν έχουμε δικαιολογία ως πολίτες όταν παρατηρούμε αδιάφοροι την ευρωπαϊκή αδυναμία να υπάρχει ως ένας παράγων σταθερότητας, ασφάλειας, ειρήνης και ευημερίας στο διεθνές πεδίο. Ένας οικονομικός γίγαντας και πολιτικός νάνος σε καιρούς χαλεπούς για την οικονομία είναι μάλλον νάνος παρά γίγαντας. Οι δύο πόλοι διεθνούς επιρροής προς τους οποίους στράφηκαν τα βλέμματα κατά τη διάρκεια της νέας ισραηλοπαλεστινιακής σύγκρουσης, ήταν από τη μια ο απερχόμενος και από την άλλη ο επερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, αφού ο Κίσινγκερ όχι απλώς δεν έχει ποιον Ευρωπαίο συνομιλητή να καλέσει στο τηλέφωνο, αλλά τα ίδια τα αμέτρητα ευρωπαϊκά τηλέφωνα έχουν ανεπιδιόρθωτη βλάβη εδώ και δέκα χρόνια, αφού όλες οι οδηγίες καταλόγου στις οποίες καταφεύγουν τα κράτη έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς, με τελευταίο τον ιρλανδικό σταθμό της Συνθήκης της Λισαβώνας. Η πολιτική ένωση της Ευρώπης και άρα η ενιαία φωνή στον διεθνή χώρο παραμένει το ζητούμενο. Οι Ευρωπαίοι θέλουν, η Ευρώπη δεν μπορεί. Δεν μπορεί εν προκειμένω, γιατί χάνεται κάπου ανάμεσα στο Παρίσι, την Πράγα και τη Στοκχόλμη. Τώρα επιβεβαιώνεται πως επρόκειτο περί δυστυχήματος ότι η διεύρυνση προς την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, με τα φιλοατλαντικά μικρομεσαία κράτη, δεν συνδυάστηκε με ταυτόχρονη εμβάθυνση της θεσμικής λειτουργίας, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται, μεταξύ άλλων, η αποτελεσματική παρέμβαση της ΕΕ σε διεθνείς κρίσεις, να στομώνεται τελικώς μια παγκόσμια Ευρώπη, μια Ευρώπη που θα εξισορροπεί και θα αποσοβεί κρίσεις, μια Ευρώπη που θα προβάλει ένα άλλο πρότυπο ενοποίησης και ενότητας, μια δημοκρατία δημοκρατιών.
Η νέα αμερικανική Προεδρία, αυτή του 44ου Προέδρου Μπ. Ομπάμα, προσφέρει και στην Ευρώπη την ευκαιρία της ενδοσκόπησης με στόχο την υπέρβαση της παρούσης θεσμικής δυστοκίας, καθώς και της ανάπτυξης του διεθνούς της αναστήματος. Πάντως η ανανέωση της εικόνας της υπερδύναμης, οι νέες αξίες, οι πολύπλευρες προσδοκίες, η πιθανολογούμενη επιστροφή στην πολυμέρεια, δημιουργούν ένα περιβάλλον ώστε η Ευρώπη θα είναι αναγκασμένη να αναθεωρήσει παραδοσιακές αγκυλώσεις και να αναζητήσει την ευκαιρία προτού αυτή εξελιχθεί σε κίνδυνο. Όμως οι κίνδυνοι δεν μονοπωλούνται από την Ευρώπη, αφορούν όλους, ιδιαίτερα στον σύγχρονο κόσμο όπου εκείνοι που αφήνουν τα πόδια από τα πετάλια του ποδηλάτου σύντομα χάνουν την ισορροπία, άτομα, επιχειρήσεις, δήμοι, κράτη, διεθνείς ενώσεις. Έχουμε εισέλθει για τα καλά στην περίοδο της ατομικής ευθύνης, της ευθύνης κάθε κοινότητας. Όπου ο καθένας στρώνει εκεί κοιμάται. Αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε όπως πριν τίποτα δεν θ’ αλλάξει γύρω μας. Ο Ομπάμα το είπε «ο κόσμος αλλάζει, ν’ αλλάξουμε κι εμείς μαζί του». Αν περιμένουμε άμεση ανταπόδοση από οτιδήποτε κάνουμε και αν χωριζόμαστε σε καλούς και κακούς, δεν θα συμβεί απλώς πτώση από το ποδήλατο αλλά εκτροχιασμός του τρένου. Η Γάζα ήταν ένας εκτροχιασμός, που ελπίζουμε να μην ξανασυμβεί μακριά ή κοντά μας.
Τώρα που οι αποστάσεις μίκρυναν πολύ, η Λωρίδα της Γάζας είναι μια λωρίδα μέσα σε κάθε ευρωπαϊκό σπίτι. Τώρα δεν έχουμε δικαιολογία ως πολίτες όταν παρατηρούμε αδιάφοροι την ευρωπαϊκή αδυναμία να υπάρχει ως ένας παράγων σταθερότητας, ασφάλειας, ειρήνης και ευημερίας στο διεθνές πεδίο. Ένας οικονομικός γίγαντας και πολιτικός νάνος σε καιρούς χαλεπούς για την οικονομία είναι μάλλον νάνος παρά γίγαντας. Οι δύο πόλοι διεθνούς επιρροής προς τους οποίους στράφηκαν τα βλέμματα κατά τη διάρκεια της νέας ισραηλοπαλεστινιακής σύγκρουσης, ήταν από τη μια ο απερχόμενος και από την άλλη ο επερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, αφού ο Κίσινγκερ όχι απλώς δεν έχει ποιον Ευρωπαίο συνομιλητή να καλέσει στο τηλέφωνο, αλλά τα ίδια τα αμέτρητα ευρωπαϊκά τηλέφωνα έχουν ανεπιδιόρθωτη βλάβη εδώ και δέκα χρόνια, αφού όλες οι οδηγίες καταλόγου στις οποίες καταφεύγουν τα κράτη έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς, με τελευταίο τον ιρλανδικό σταθμό της Συνθήκης της Λισαβώνας. Η πολιτική ένωση της Ευρώπης και άρα η ενιαία φωνή στον διεθνή χώρο παραμένει το ζητούμενο. Οι Ευρωπαίοι θέλουν, η Ευρώπη δεν μπορεί. Δεν μπορεί εν προκειμένω, γιατί χάνεται κάπου ανάμεσα στο Παρίσι, την Πράγα και τη Στοκχόλμη. Τώρα επιβεβαιώνεται πως επρόκειτο περί δυστυχήματος ότι η διεύρυνση προς την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, με τα φιλοατλαντικά μικρομεσαία κράτη, δεν συνδυάστηκε με ταυτόχρονη εμβάθυνση της θεσμικής λειτουργίας, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται, μεταξύ άλλων, η αποτελεσματική παρέμβαση της ΕΕ σε διεθνείς κρίσεις, να στομώνεται τελικώς μια παγκόσμια Ευρώπη, μια Ευρώπη που θα εξισορροπεί και θα αποσοβεί κρίσεις, μια Ευρώπη που θα προβάλει ένα άλλο πρότυπο ενοποίησης και ενότητας, μια δημοκρατία δημοκρατιών.
Η νέα αμερικανική Προεδρία, αυτή του 44ου Προέδρου Μπ. Ομπάμα, προσφέρει και στην Ευρώπη την ευκαιρία της ενδοσκόπησης με στόχο την υπέρβαση της παρούσης θεσμικής δυστοκίας, καθώς και της ανάπτυξης του διεθνούς της αναστήματος. Πάντως η ανανέωση της εικόνας της υπερδύναμης, οι νέες αξίες, οι πολύπλευρες προσδοκίες, η πιθανολογούμενη επιστροφή στην πολυμέρεια, δημιουργούν ένα περιβάλλον ώστε η Ευρώπη θα είναι αναγκασμένη να αναθεωρήσει παραδοσιακές αγκυλώσεις και να αναζητήσει την ευκαιρία προτού αυτή εξελιχθεί σε κίνδυνο. Όμως οι κίνδυνοι δεν μονοπωλούνται από την Ευρώπη, αφορούν όλους, ιδιαίτερα στον σύγχρονο κόσμο όπου εκείνοι που αφήνουν τα πόδια από τα πετάλια του ποδηλάτου σύντομα χάνουν την ισορροπία, άτομα, επιχειρήσεις, δήμοι, κράτη, διεθνείς ενώσεις. Έχουμε εισέλθει για τα καλά στην περίοδο της ατομικής ευθύνης, της ευθύνης κάθε κοινότητας. Όπου ο καθένας στρώνει εκεί κοιμάται. Αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε όπως πριν τίποτα δεν θ’ αλλάξει γύρω μας. Ο Ομπάμα το είπε «ο κόσμος αλλάζει, ν’ αλλάξουμε κι εμείς μαζί του». Αν περιμένουμε άμεση ανταπόδοση από οτιδήποτε κάνουμε και αν χωριζόμαστε σε καλούς και κακούς, δεν θα συμβεί απλώς πτώση από το ποδήλατο αλλά εκτροχιασμός του τρένου. Η Γάζα ήταν ένας εκτροχιασμός, που ελπίζουμε να μην ξανασυμβεί μακριά ή κοντά μας.
