Γράφει ο Νίκος ΓιαννήςΑναπλ. Βουλευτής Περιφέρεια Αττικής
www.nicosyannis.gr
Απόδραση από τον Κορυδαλλό. Ορθώς μια κυβέρνηση επιτέλους εξαντλεί την αυστηρότητα της όσον αφορά στη διαλεύκανση των συνθηκών της εντυπωσιακής απόδρασης και την τιμωρία των ενόχων και λαμβάνει δρακόντεια μέτρα ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον αντίστοιχα φαινόμενα. Ωστόσο δύο ερωτηματικά παραμένουν. Γιατί τα μέτρα και οι κυρώσεις έπονται ενός συμβάντος αντί να προηγούνται αυτού, ώστε να μην οδηγηθούμε σε αυτό, γιατί δηλαδή το βάρος πέφτει στην καταστολή και όχι στην πρόληψη κι επίσης γιατί το επίπεδο επαγγελματισμού στα σωφρονιστικά καταστήματα, ως μέρος μιας σπάταλης και αναποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης γενικότερα, την οποία πληρώνουμε όλοι σε δύσκολες εποχές, υπολείπεται καταφανώς από αυτό μιας ιδιωτικής επιχείρησης;
Οι απαντήσεις πρέπει να αναζητηθούν σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, στον χαρακτήρα των περισσοτέρων από εμάς, που αποστρέφεται τη συστηματική, τακτική, οργανωμένη και επί τη βάσει προγράμματος εργασία και την αυστηρή, απαρέγκλιτη και λεπτομερή τήρηση κανόνων και διαδικασιών. Να προβλέπονται γραπτώς όλες οι δυνατές περιπτώσεις, ειδικώς σε ότι αφορά την αντιμετώπιση παραβάσεων και διαφυγής, καθώς και ο τρόπος αντίδρασης σε κάθε μια από αυτές. Να ασκείται αποτελεσματικός έλεγχος εάν τα μέτρα εφαρμόζονται και να δοκιμάζονται σε τακτικά χρονικά διαστήματα με τη διενέργεια ασκήσεων στις οποίες συμμετέχουν όλοι. Η απουσία συμβάντων δεν οδηγεί στον εφησυχασμό, αντιθέτως επιβεβαιώνει στην πράξη την αξία των μέτρων και του αυστηρού και συνεχούς ελέγχου της τήρησης των. Αυτή η προσέγγιση δεν μας αρέσει, γιατί συκοφαντήθηκε από τους ελληνικούς σοσιαλιστικούς πειραματισμούς και ταυτίστηκε στο υποσυνείδητο του Έλληνα ως υπερσυντηρητική ή και φασιστική νοοτροπία. Επίσης κατηγορήθηκε ως μίμηση του δυτικού προτύπου που δεν ταιριάζει, λέει, στους Έλληνες, μάλλον στη βολή μας. Κατά βάθος εκφράζει την οκνηρία ως προς τον σεβασμό της δημόσιας σφαίρας, την ασθενή κοινωνία πολιτών. Φωνασκούμε όταν άλλοι παραβιάζουν κανόνες, ενώ έχουμε πάντοτε μια καλή δικαιολογία όταν τους παραβιάζουμε εμείς, αυτό σημαίνει έλλειψη αρχών και σημάδι συλλογικής παρακμής. Ιδού τα αποτελέσματα της διαρθρωτικής χαλάρωσης!
Δεύτερον, το πολιτικό σύστημα έχει αγγίξει τα όρια της μεταπολιτευτικής προσφοράς του. Αντί η δημόσια διοίκηση και η πολιτική να χαρακτηρίζονται από τον επαγγελματισμό του υψηλού δημοσίου αποτελέσματος, αντιθέτως διακρίνονται για τον υψηλό ατομικό επαγγελματισμό των λειτουργών τους. Όπως κάθε καλός επαγγελματίας ο πολιτικός προτάσσει την ατομική επιβίωση-διατήρηση της θέσης του και την ανάπτυξη-ενδυνάμωση του και κατόπιν μεριμνά για το δημόσιο συμφέρον. Έτσι ο επαγγελματισμός της επανεκλογής, όπου βρίσκεται το πεδίο της αξιολόγησης και επιτυχίας του πολιτικού, αντί αυτό να είναι η προσφορά κοινωφελούς έργου και η πειθώς των επιχειρημάτων και ιδεών του, οδηγεί στη γιγάντωση του πελατειακού κράτους, που παραλύει κάθε αξιοκρατική και ορθολογική λειτουργία. Η εργατικότητα, η ακεραιότητα, το πνεύμα πρωτοβουλίας, η οργάνωση και το πρόγραμμα δεν είναι τα κριτήρια εξέλιξης και προόδου των στελεχών και των υπαλλήλων της δημ. διοίκησης, αφού προέχει η αμοιβαίως επωφελής αφοσίωση του υπαλλήλου στην ατομική στρατηγική των ανωτέρων του και των δοκιμαζόμενων δια του σταυρού προτίμησης πολιτικών προσώπων του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.
Η κάμψη αυτού του αδυσώπητου ατομικού επαγγελματισμού, θα μπορούσε να επέλθει με τη θέσπιση ανωτάτου ορίου δύο θητειών σε όλα τα αιρετά εκτελεστικά αξιώματα, ήτοι αυτά του Πρωθυπουργού, Υπουργών, Νομαρχών και Δημάρχων. Δεν θα αποκτούν ασυναγώνιστη τεχνογνωσία και απροσμέτρητες προσωπικές διασυνδέσεις και ηθικές δεσμεύσεις και επομένως τεράστια δύναμη, ώστε να ασκούν με αδιαφάνεια, αλαζονεία ή ενδοτικότητα τα καθήκοντα τους οι άρχοντες, όπως συνήθως συμβαίνει αναπόφευκτα με εκείνους που άρχουν ή προσβλέπουν να άρχουν, έστω και εναλλασσόμενα, δια βίου. Άρα η πολιτική θα είναι λιγότερο άσκηση εξουσίας και περισσότερο συμμετοχή στα κοινά. Θέλουμε πολιτικούς πλήρως αφοσιωμένους στη δημόσια αποστολή τους και αυτό επειδή είναι εξόχως απαιτητικό έως και ατομικά οδυνηρό δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένο στον χρόνο. Στις χώρες όπου αυτό εφαρμόζεται, η δημοκρατία λειτουργεί καλύτερα και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης είναι σαφώς υψηλότερη.
Η απόδραση από τον Κορυδαλλό έγινε, ανεξαρτήτως εάν θα συλληφθούν οι δραπέτες και θα τιμωρηθούν οι υπαίτιοι. Είναι ευκαιρία να αναζητήσουμε πως θα δραπετεύσουμε από την ασφυκτική ατμόσφαιρα της δημόσιας σφαίρας. Χρειάζεται να εμπιστευθούμε την ευρωπαϊκή εμπειρία και τη δύναμη του υπεύθυνου και αυτεξούσιου, του πειθαρχημένου αλλά όχι υποταγμένου, πολίτη. Αν συνεχίσουμε να σκεπτόμαστε όπως σκεπτόμαστε θα συνεχίσουμε να φθάνουμε εδώ που φθάσαμε. Ψηφοφόρος για μια μέρα, πολίτης κάθε μέρα.
