Γράφει η Μερόπη Δόλλα, εκδότρια - διευθύντρια της εφημερίδας "Άποψη"Ως πολίτης πολλές φορές και για εντελώς διαφορετικούς λόγους έχω αγανακτήσει με το ανάλγητο κράτος. Με το υδροκέφαλο, γραφειοκρατικό, πολυδαιδαλώδες κράτος, που δίνει την αίσθηση ότι μας εκδικείται γιατί είμαστε πολίτες του.
Σε όλους του τομείς, στην παιδεία, στην υγεία, στην επιχειρηματικότητα, στην ασφάλεια, όποιος έχει τη ‘δυστυχία’ να είναι υποχρεωμένος να συναλλάσσεται με κρατικούς φορείς, έχει πολλάκις ζήσει την ένταση, την απάθεια, την ημιμάθεια, την ταλαιπωρία, που οι δημόσιοι και μόνιμοι υπάλληλοι εφαρμόζουν στην πλάτη μας, ενίοτε μάλιστα με απίστευτη ηδονή.
Θεωρητικά, πολύ σωστά βεβαίως, το κράτος οφείλει και πρέπει να είναι δίκαιο απέναντι σε όλους τους πολίτες, αφού όλοι έχουν ίσα δικαιώματα, αλλά ταυτόχρονα και ίδιες υποχρεώσεις.
Το ερώτημα που τίθεται είναι το πώς γίνεται να...
...
...
...έχουν τα ίδια δικαιώματα νομιμόφρονες και παρανομούντες; Πως γίνεται τα ‘όργανα της τάξεως’ και η δικαιοσύνη να μη μπορούν να προστατέψουν τον οποιονδήποτε από εμάς πέσει θύμα προσωπικής εμπάθειας, κακοήθειας ή εκδικητικότητας από άλλο συμπολίτη, που μπορεί και να μην έχει καμία σχέση με αυτό που ονομάζουμε νομιμότητα;
Οι νόμοι είναι για να εφαρμόζονται από όλους. Πως γίνεται λοιπόν όταν κάποιος επανειλημμένα τους έχει καταπατήσει, εξαπατώντας το κράτος, δημιουργώντας προβλήματα στην κοινωνία, σε πρόσωπα που θα μπουν για τον οποιονδήποτε λόγο στο στόχαστρό του, να έχει τα ίδια δικαιώματα και την ίδια μεταχείριση με εμένα, που με θίγει και που δεν γνωρίζω προφανώς τη διαδικασία, αφού δεν έχω απασχολήσει τη δικαιοσύνη ΠΟΤΕ.
Όταν άκουγα στο παρελθόν τη φράση ‘βγήκε από τα όριά του’ ή ‘πήρε το νόμο στα χέρια του’, δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Πίστευα πως οι νόμοι υπάρχουν για να μας προστατεύουν, από την αδικία, από τις παραβατικές συμπεριφορές, απ’ οτιδήποτε εν πάσει περιπτώσει μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε από εμάς, μίαν ωραία πρωία, εκεί που δεν το περιμένουμε. Είμαστε τόσο ευάλωτοι στην κακία και στην βλακεία, που αν μη τι άλλο μέχρι πρόσφατα και παρά τα όσα ακούγονται και γράφονται περί δικαιοσύνης και τάξης, πίστευα ότι ισχύει τουλάχιστον το αυτονόητο. ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ!!
Όμως και αυτή μου η πίστη κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ανακάλυψα πως όποιος φωνάζει, ασχέτως του εάν λέει ανοησίες ή κακοήθειες, ακούγεται. Όποιος απειλεί δίκαια ή άδικα περνά το δικό του. Όποιος αραδιάζει ουρλιάζοντας το υποτιθέμενο πλην όμως ανύπαρκτο γράμμα του νόμου πετυχαίνει τουλάχιστον την ανοχή της έννομης τάξης.
Είχα την αίσθηση μέχρι πριν από λίγες ημέρες πως οι δοσίλογοι που φορώντας κουκούλα υποδείκνυαν με το δάκτυλο ποιος θα έπρεπε να συλληφθεί τελείωσαν με την κατοχή. Κι όμως ζουν ανάμεσά μας, αλλά αντί για κουκούλα φορούν περούκα … και δυστυχώς εξακολουθούν να ακούγονται. Πίστευα ότι ο κάθε πολίτης μπορεί να πάρει άδεια για να διαδηλώσει, να εκφράσει τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του. Δεν ήξερα ότι δίνεται άδεια από τη ΓΑΔΑ για συγκέντρωση – διαδήλωση που μοναδικό σκοπό έχει να σπιλώσει το όνομα και την υπόληψη ενός άλλου πολίτη. Και εδώ είναι απλή η ερώτηση, εφόσον η άδεια δεν δίνεται για τέτοιες συγκεντρώσεις γιατί τα αρμόδια όργανα δεν τις διαλύουν, γιατί επιτρέπουν το διασυρμό του οποιουδήποτε από εμάς, αν όχι με τις ευλογίες τους, τουλάχιστον με την ανεκτικότητά τους;.
Αναρωτιέμαι γιατί μια ολόκληρη ζωή να ακολουθώ τα πρέπει και τα μη. Γιατί να αποτελώ ‘μοντέλο ηθικού και νομιμόφρονα πολίτη’ όταν τη στιγμή που χρειάζεται το κράτος, μου γυρνά την πλάτη. Με αφήνει ακάλυπτη να εξαντλώ τις αντοχές μου, προκειμένου να μην αντιδικήσω προσωπικά, προσπαθώντας να κρατηθώ από τις αρχές και την παιδεία μου, ώστε να μη χάσω την ψυχραιμία μου και πέσω στο ίδιο επίπεδο.
Σε ανάλογες περιπτώσεις είναι σαφές ότι απλά τίθεται ζήτημα χρόνου στο να επιληφθεί η δικαιοσύνη και να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Η αλήθεια, όσο και εάν γίνεται προσπάθεια από κάποιους να διαστρεβλωθεί, φαίνεται και μάλιστα από την αρχή, δεν χρειάζεται να φθάσουμε στο τέλος.
Και επειδή κάποια πράγματα είναι επιτέλους καιρός να λέγονται ή να μεταφέρονται με το όνομά τους, δεν μπορούν όλα μαζί να μπαίνουν σε ένα καζάνι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν κουβαλάμε όλοι τις ίδιες περγαμηνές.
Το τι υποφέρει ο καθένας μας στη ζωή του ακολουθώντας τις επιλογές του αφορά στον ίδιο, το να κατηγορείται, εκτός της αίθουσας των δικαστηρίων, ο οποιοσδήποτε από εμάς χωρίς στοιχεία και χωρίς αποδείξεις, δημόσια, για λόγους που αγνοώ, είναι ζήτημα που αφορά όλους μας. Χωρίς να θέλω να πάρω τη θέση του εισαγγελέα πιστεύω απόλυτα ότι σε ανάλογες περιπτώσεις θα έπρεπε να υπάρχει αυτεπάγγελτη δίωξη.
Στο δια ταύτα λοιπόν: Είμαστε ευάλωτοι. Ο καθένας μας είναι εν δυνάμει ‘θύμα’ του οποιουδήποτε ‘περιθωριακού’ θεωρήσει ότι θίχτηκε. Η μόνη άμυνά μας είναι η έστω και με καθυστέρηση εφαρμογή του νόμου που, απ’ ότι φαίνεται, θα πρέπει να τον μάθουμε καλύτερα από αυτούς που τον εφαρμόζουν.
