Γράφει ο Γιώργος Βαρελάς, καθηγητής μαθηματικών
Ένα από τα θέματα που απασχολούν τα τελευταία χρόνια την κοινωνία μας είναι αυτό με τις καταλήψεις των σχολείων, κυρίως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για τις οποίες διατυπώνονται διάφορα αιτήματα, τα οποία πολλές φορές χαρακτηρίζονται φαιδρά, άλλες φορές όμως προβληματίζουν και κρουν τον κώδωνα του κινδύνου.
Είναι σαφές πως μια μεγάλη ομάδα μαθητών δεν έχει εμβαθύνει στην ουσία του εκπαιδευτικού προβλήματος, εξ' ου και η χαβαλεδίστικη αντιμετώπιση του προβλήματος και η κενή περιεχομένου διεκδίκηση σε επίπεδο αιτημάτων.
Πρέπει να δεχθούμε τα εξής.
Η απολίτικη στάση και το χαμηλό πολιτικό κριτήριο που λανσάρεται στην κοινωνία, το υιοθετούν πρώτα οι γονείς και κατόπιν το κληροδοτούν στα παιδιά τους. Να και ο λόγος για τον οποίο τα παιδιά κάνουν καταλήψεις για το σχήμα της τυρόπιτας.
Είναι γεγονός ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έχει λανσαριστεί σαν την πανάκια για την ίαση της εκπαίδευσης.
Ποιός γονιός γνωρίζει ότι έχει σαν στόχο την μερική ιδιωτικοποίηση του σχολείου και την παραχώρηση μέσω του «Καλλικράτη» του συνόλου του εκπαιδευτικού έργου στους δήμους της χώρας;
Και αν αυτό δεν αποτελεί καταστρατήγηση του ενιαίου του εκπαιδευτικού προγράμματος, το αποτέλεσμα του που θα οδηγήσει στην κατηγοριοποίηση του σχολείου σε καλές και κακές σχολικές μονάδες με βάση την οικονομική της αυτοτέλεια και επάρκεια δεν αποτελεί τροχοπέδη για την μόρφωση όλων των παιδιών άσχετα από την οικονομική κατάσταση της οικογένειας;
Δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα η ποιότητα του περιεχομένου και του χώρου που κάνει κανείς μάθημα; Το τι τρώει και πως εντός του σχολείου;
Βεβαίως! Παίζει τεράστιο ρόλο. Γιατί; Απλούστατα γιατί το περιεχόμενο των αιτημάτων έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης που το ίδιο το σχολείο και το υπουργείο με τα εκπαιδευτικά προγράμματα που καταρτίζει, προετοιμάζει αναλόγως τους μελλοντικούς πολίτες. Οι νέοι σήμερα απο το δημοτικό έως το τέλος του λυκείου θεωρούνται οι πιο σκληρά εργαζόμενοι. Που χρόνος για παιχνίδι και εκτόνωση. Ακόμη και οι δραστηριότητες τους οι εξωσχολικές είναι καταναγκαστικές και απόλυτα προγραμματισμένες. Γυμναστική, κολυμβητήριο, ποδόσφαιρο, μουσική ή οτιδήποτε άλλο προγραμματισμένο και ελεγχόμενο από πλευράς επιδόσεων. Τίποτε αυθόρμητο, τίποτε χαλαρά έτσι για να γίνει και να περάσουνε ευχάριστα. Αυτή η καταναγκαστική και πιεστική κατάσταση σε φάση εφηβείας τα οδηγεί σε αυτού του τύπου τις αντιδράσεις εκτόνωσης. Πρέπει να ακούσουμε τα παιδιά. Κάτι μας φωνάζουν και δεν το ακούμε... Μας φωνάζουν, κάντε κάτι να σωθούμε.
Η κατάληψη είναι το έσχατο μέσο διαμαρτυρίας. Υπάρχει όμως τίποτε άλλο πιο ηχηρό απ' αυτό, που να προκαλεί; Αν είναι προϊόν δημοκρατικών διαδικασιών ας γίνονται και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα αποτρέψουμε να το χρησιμοποιήσουν. Θα μπορούσαμε όμως να τα βοηθήσουμε να δουν που είναι το πρόβλημα και να εστιάσουν τους αγώνες τους εκεί. Με κουβέντα όμως και συνεννόηση και με πνεύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης με σκοπό να τα προστατέψουμε και απο τις κακοτοπιές και απο τα στραβοπατήματα. Να τα μάθουμε για την σημασία της ενότητας στον αγώνα και να μας μάθουν από τη αγωνιστικότητα και τον ενθουσιασμό τους.
