Γράφει ο Νίκος Γιαννής, υποψήφιος πολιτευτής Αττικής Ν.Δ.Μεταξύ των έξι Ευρωεκλογών που ζήσαμε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, από τις επτά συνολικά όπου με άμεση και καθολική ψηφοφορία οι Ευρωπαίοι πολίτες ψήφισαν για την εκλογή των μελών του Ευρ. Κοινοβουλίου, αυτές ήταν οι λιγότερο πολιτικά προσοδοφόρες, για την Ευρώπη και για την Ελλάδα. Η μεγαλύτερη από ποτέ αποχή σε Ευρώπη και Ελλάδα στιγματίζει αυτές τις Ευρωεκλογές, αν και όπως και στις ΗΠΑ η συμμετοχή των πολιτών είναι παραδοσιακά μεγαλύτερη στην αυτοδιοίκηση και τις πολιτείες, παρά στο ομοσπονδιακό επίπεδο, αφού όσο πιο κοντά σου αισθάνεσαι την πολιτική απόφαση τόσο πιο πολύ συμμετέχεις.
Η Ευρώπη έχει βαλτώσει επί μια δεκαετία, αδυνατώντας να βρει τον δρόμο προς τον αρχικό της προορισμό, δηλαδή την πολιτική ένωση και τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας. Κατά συνέπεια ο παγκόσμιος ρόλος της αποδυναμώνεται, το ευρωπαϊκό πρότυπο σχετικοποιείται, η κατάσταση του κλίματος και του περιβάλλοντος επιδεινώνεται, η οικονομική κρίση απειλεί με έναν νέο ατελέσφορο προστατευτισμό και υπερδανεισμό, η ξενοφοβία, η εθνική εσωστρέφεια και οι ολοκληρωτικές ιδέες κερδίζουν έδαφος, έστω και με προβιά δημοκρατική, ενόσω μια συνεκτική μεταναστευτική πολιτική δεν εφαρμόζεται εν μέσω μάλιστα οικονομικής δυσπραγίας, η δαμόκλειος σπάθη της ομοφωνίας και των δυσκίνητων αποφάσεων επικρέμεται στη θεσμική λειτουργία, οι Ευρωβουλευτές αντί της μη δεσμευτικής εντολής είναι όργανα των εθνικών πολιτικών κομμάτων και συμφερόντων, οι πολίτες απογοητεύονται και φυσικά το ευρωπαϊκό όραμα, η ευρωπαϊκή ιδέα εξασθενίζει. Μια νέα Ευρώπη είναι υπό επείγουσα αναζήτηση.
Η Ελλάδα ζει το δικό της πρόσθετο δράμα. Μη έχοντας επιδιορθώσει τη σκεπή ενόσω ο ήλιος έλαμπε, είναι απείρως δυσκολότερο να το κάνει τώρα στη βροχή κι όμως πρέπει. Επιπλέον η γενικευμένη ελευθεριότητα των τελευταίων 30 χρόνων και η διεσπαρμένη ανευθυνότητα και επίπλαστη ευδαιμονία χάριν των ευρωπαϊκών ενισχύσεων, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Μάθαμε να τρώμε έτοιμο το ψάρι, όχι να ψαρεύουμε. Τα ψέματα τέλειωσαν. Το πολιτικό μας σύστημα, αυτό που οικοδόμησε η μεταπολίτευση, προσέφερε πάρα πολλά, εξασφάλισε την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία, έβαλε τη χώρα στην ΕΕ, οδήγησε την Ελλάδα με σχετική επιτυχία στο 2009, όμως πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια του, η απόδοση του είναι περιορισμένη, οι πολίτες δεν το εμπιστεύονται παρά τη συνένοχη συμμετοχή τους μέχρι τούδε στην ευδοκίμηση του. Κυριαρχία των πελατειακών σχέσεων, οικογενειοκρατία και επαγγελματίες πολιτικοί, ατιμωρησία και απαξίωση του κράτους δικαίου, σπάταλη και αναποτελεσματική δημ. διοίκηση, μειωμένη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, υπέρογκο δημόσιο χρέος, δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, κερματισμένη κοινωνία όπου η κάθε ομάδα αναλόγως της πίεσης που ασκεί λαμβάνει προνόμια σε βάρος των υπολοίπων, κατίσχυση του ευκαιριακού και ευτελούς έναντι του μακροπρόθεσμου, ευγενούς και οραματικού, εξοβελισμός της ποιότητας, της αξιοκρατίας, του ορθολογισμού, της δίκαιης ανταμοιβής της εργατικότητας, της γνώσης, της ευθύτητας και της καινοτομίας. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος αλλά και της ευκαιρίας που αυτό συνιστά, αρκεί να απαντήσουμε ο καθένας το υποθετικό ερώτημα ποιο θα ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα π.χ. των πρόσφατων Ευρωεκλογών και των βουλευτικών εκλογών του 2004 εάν δεν είχαμε ως λαός τα πελατειακά ήθη που έχουμε. Τι δημόσια διοίκηση θα είχαμε σε εκείνη την περίπτωση, τι δημόσιο χρέος και τι έλλειμμα, τι ποιότητα πολιτικών στελεχών. Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» λοιπόν δεν θ’ αργήσει, αν δεν αλλάξουμε πολύ σύντομα, πολύ δραστικά, σε πολλά πεδία, οι πολλοί!
Όσοι συμμετέχουν στα κοινά, αγαπούν την Ελλάδα και πιστεύουν στην ελληνικότητα έχουν τώρα αυξημένη ευθύνη, δεν μπορούν ν’ απέχουν, «οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από καλούς ανθρώπους που δεν πάνε να ψηφίσουν» (Τζορτζ Νέιθαν). Ο Κώστας Καραμανλής διαθέτει την εσωτερική δύναμη για να ηγηθεί αυτής της αγωνιώδους προσπάθειας εθνικής ανάταξης στον πεδίο της κυβέρνησης. Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται να μετεξελιχθεί σε «πολυμετοχικό» κόμμα, πρωτοβουλία που οφείλουν να πάρουν οι «βασικοί μέτοχοι» - ιδρυτές, αποδεχόμενοι πως οι καιροί άλλαξαν και πως έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα να προσφέρουμε στην πατρίδα, αναλόγως των δυνατοτήτων μας και όχι αναλόγως της υποταγής σε εκείνους.
Ο Πρωθυπουργός σκέπτεται, πολύ σωστά, μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα, με στόχο μεγαλύτερη διαφάνεια, λογοδοσία, αξιοκρατία, άμβλυνση του πελατειακού, οικονομία και αποτελεσματικότητα. Μερικές ιδέες – τροφή για σκέψη είναι: Υιοθέτηση ενός συστήματος αξιών κατά την πρώτη επιλογή των υποψηφίων, εκλογές κάθε 4 χρόνια απαράβατα, ανώτατο όριο δύο συνεχόμενων θητειών για όλα τα εκτελεστικά δημόσια αξιώματα, μείωση των κοινοβουλευτικών Υπουργών σε 5-7 και του συνόλου σε 15-20, μείωση των Δήμων περί τους 300, εκλογή Περιφερειών και κατάργηση Νομαρχιών, διπλάσιος αριθμός υποψηφίων στις Βουλευτικές εκλογές από αυτόν που προβλέπεται σήμερα, προσωρινός περιορισμός του δικαιώματος του εκλέγεσθαι για δύο τετραετίες στους συγγενείς πρώτου βαθμού εκλεγμένων Βουλευτών στην ίδια εκλογική περιφέρεια, προσβάσιμο ακόμη και δια του διαδικτύου το ημερήσιο πρόγραμμα όλων των Υπουργών, ανάρτηση στην ηλεκτρ. σελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών των δημοσίων υπαλλήλων (πιο αναλυτικά στη συνημμένη ανοιχτή ομιλία στη Βουλιαγμένη). Τέλος, η Αττική πνέει τα λοίσθια, άδει το κύκνειο άσμα, εκτός κι αν δίκην αττικής υπόληψης αποφασίσουμε πως το μικρό είναι ωραίο, το σωστό είναι αλλιώς και το πράσινο σκοπός.
Όμως το ξέρουμε, καμία δύναμη δεν μπορεί να καταργήσει αυτό που έγινε. Όλο το παιχνίδι πάντα παίζεται σ’ αυτό που ετοιμάζεται να συμβεί. (Τίτος Πατρίκιος)
Η Ευρώπη έχει βαλτώσει επί μια δεκαετία, αδυνατώντας να βρει τον δρόμο προς τον αρχικό της προορισμό, δηλαδή την πολιτική ένωση και τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας. Κατά συνέπεια ο παγκόσμιος ρόλος της αποδυναμώνεται, το ευρωπαϊκό πρότυπο σχετικοποιείται, η κατάσταση του κλίματος και του περιβάλλοντος επιδεινώνεται, η οικονομική κρίση απειλεί με έναν νέο ατελέσφορο προστατευτισμό και υπερδανεισμό, η ξενοφοβία, η εθνική εσωστρέφεια και οι ολοκληρωτικές ιδέες κερδίζουν έδαφος, έστω και με προβιά δημοκρατική, ενόσω μια συνεκτική μεταναστευτική πολιτική δεν εφαρμόζεται εν μέσω μάλιστα οικονομικής δυσπραγίας, η δαμόκλειος σπάθη της ομοφωνίας και των δυσκίνητων αποφάσεων επικρέμεται στη θεσμική λειτουργία, οι Ευρωβουλευτές αντί της μη δεσμευτικής εντολής είναι όργανα των εθνικών πολιτικών κομμάτων και συμφερόντων, οι πολίτες απογοητεύονται και φυσικά το ευρωπαϊκό όραμα, η ευρωπαϊκή ιδέα εξασθενίζει. Μια νέα Ευρώπη είναι υπό επείγουσα αναζήτηση.
Η Ελλάδα ζει το δικό της πρόσθετο δράμα. Μη έχοντας επιδιορθώσει τη σκεπή ενόσω ο ήλιος έλαμπε, είναι απείρως δυσκολότερο να το κάνει τώρα στη βροχή κι όμως πρέπει. Επιπλέον η γενικευμένη ελευθεριότητα των τελευταίων 30 χρόνων και η διεσπαρμένη ανευθυνότητα και επίπλαστη ευδαιμονία χάριν των ευρωπαϊκών ενισχύσεων, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Μάθαμε να τρώμε έτοιμο το ψάρι, όχι να ψαρεύουμε. Τα ψέματα τέλειωσαν. Το πολιτικό μας σύστημα, αυτό που οικοδόμησε η μεταπολίτευση, προσέφερε πάρα πολλά, εξασφάλισε την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία, έβαλε τη χώρα στην ΕΕ, οδήγησε την Ελλάδα με σχετική επιτυχία στο 2009, όμως πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια του, η απόδοση του είναι περιορισμένη, οι πολίτες δεν το εμπιστεύονται παρά τη συνένοχη συμμετοχή τους μέχρι τούδε στην ευδοκίμηση του. Κυριαρχία των πελατειακών σχέσεων, οικογενειοκρατία και επαγγελματίες πολιτικοί, ατιμωρησία και απαξίωση του κράτους δικαίου, σπάταλη και αναποτελεσματική δημ. διοίκηση, μειωμένη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, υπέρογκο δημόσιο χρέος, δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, κερματισμένη κοινωνία όπου η κάθε ομάδα αναλόγως της πίεσης που ασκεί λαμβάνει προνόμια σε βάρος των υπολοίπων, κατίσχυση του ευκαιριακού και ευτελούς έναντι του μακροπρόθεσμου, ευγενούς και οραματικού, εξοβελισμός της ποιότητας, της αξιοκρατίας, του ορθολογισμού, της δίκαιης ανταμοιβής της εργατικότητας, της γνώσης, της ευθύτητας και της καινοτομίας. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος αλλά και της ευκαιρίας που αυτό συνιστά, αρκεί να απαντήσουμε ο καθένας το υποθετικό ερώτημα ποιο θα ήταν το εκλογικό αποτέλεσμα π.χ. των πρόσφατων Ευρωεκλογών και των βουλευτικών εκλογών του 2004 εάν δεν είχαμε ως λαός τα πελατειακά ήθη που έχουμε. Τι δημόσια διοίκηση θα είχαμε σε εκείνη την περίπτωση, τι δημόσιο χρέος και τι έλλειμμα, τι ποιότητα πολιτικών στελεχών. Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» λοιπόν δεν θ’ αργήσει, αν δεν αλλάξουμε πολύ σύντομα, πολύ δραστικά, σε πολλά πεδία, οι πολλοί!
Όσοι συμμετέχουν στα κοινά, αγαπούν την Ελλάδα και πιστεύουν στην ελληνικότητα έχουν τώρα αυξημένη ευθύνη, δεν μπορούν ν’ απέχουν, «οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από καλούς ανθρώπους που δεν πάνε να ψηφίσουν» (Τζορτζ Νέιθαν). Ο Κώστας Καραμανλής διαθέτει την εσωτερική δύναμη για να ηγηθεί αυτής της αγωνιώδους προσπάθειας εθνικής ανάταξης στον πεδίο της κυβέρνησης. Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται να μετεξελιχθεί σε «πολυμετοχικό» κόμμα, πρωτοβουλία που οφείλουν να πάρουν οι «βασικοί μέτοχοι» - ιδρυτές, αποδεχόμενοι πως οι καιροί άλλαξαν και πως έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα να προσφέρουμε στην πατρίδα, αναλόγως των δυνατοτήτων μας και όχι αναλόγως της υποταγής σε εκείνους.
Ο Πρωθυπουργός σκέπτεται, πολύ σωστά, μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα, με στόχο μεγαλύτερη διαφάνεια, λογοδοσία, αξιοκρατία, άμβλυνση του πελατειακού, οικονομία και αποτελεσματικότητα. Μερικές ιδέες – τροφή για σκέψη είναι: Υιοθέτηση ενός συστήματος αξιών κατά την πρώτη επιλογή των υποψηφίων, εκλογές κάθε 4 χρόνια απαράβατα, ανώτατο όριο δύο συνεχόμενων θητειών για όλα τα εκτελεστικά δημόσια αξιώματα, μείωση των κοινοβουλευτικών Υπουργών σε 5-7 και του συνόλου σε 15-20, μείωση των Δήμων περί τους 300, εκλογή Περιφερειών και κατάργηση Νομαρχιών, διπλάσιος αριθμός υποψηφίων στις Βουλευτικές εκλογές από αυτόν που προβλέπεται σήμερα, προσωρινός περιορισμός του δικαιώματος του εκλέγεσθαι για δύο τετραετίες στους συγγενείς πρώτου βαθμού εκλεγμένων Βουλευτών στην ίδια εκλογική περιφέρεια, προσβάσιμο ακόμη και δια του διαδικτύου το ημερήσιο πρόγραμμα όλων των Υπουργών, ανάρτηση στην ηλεκτρ. σελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών των δημοσίων υπαλλήλων (πιο αναλυτικά στη συνημμένη ανοιχτή ομιλία στη Βουλιαγμένη). Τέλος, η Αττική πνέει τα λοίσθια, άδει το κύκνειο άσμα, εκτός κι αν δίκην αττικής υπόληψης αποφασίσουμε πως το μικρό είναι ωραίο, το σωστό είναι αλλιώς και το πράσινο σκοπός.
Όμως το ξέρουμε, καμία δύναμη δεν μπορεί να καταργήσει αυτό που έγινε. Όλο το παιχνίδι πάντα παίζεται σ’ αυτό που ετοιμάζεται να συμβεί. (Τίτος Πατρίκιος)
