Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου
Κάποιοι πρωτοπόροι ξεκίνησαν για πλάκα και ασχολούνται για πλάκα, για κάποια κλικς δημοσιότητας, για λίγο χαβαλέ με την παρέα.
Κάποιοι από πίκρα για τα χαμένα όνειρα τους, και κάποιοι για δύναμη και διψά για παρεμβατικότητα. Κάποιο γιατί ήταν μόδα.
Κάποιο κάνουν το blog τους αναμεταδότη άλλων φωνών ενίοτε και πολιτικών. Κάποιοι γραφούν ποίηση και δημοσιεύουν το καλλιτεχνικά τους έργα.
Κάποιο κάνουν το blog τους αναμεταδότη άλλων φωνών ενίοτε και πολιτικών. Κάποιοι γραφούν ποίηση και δημοσιεύουν το καλλιτεχνικά τους έργα.
Όλοι βρισκόμαστε εδώ για κάποιον σκοπό και εμφανίζουμε κάποιο εναλλακτικό -κατά δικό- μας «είναι»!
Σε μια κοινωνία που αντιπροσωπεύεται τα Blog κινηθήκαν για καιρό υπογεια και αποτελέσαν μέσω έκφρασης των ρευμάτων της κοινωνίας. Η δύναμη μας ήταν η φωνή και η ανωνυμία μας έσπασε την σιωπή και τα στεγανά της πληροφορίας.
Σταδιακά το blog έκανε την φωνή μας δυνατή και μας έδωσε την δύναμη να πούμε μια γνώμη βρε αδελφέ να ζητήσουμε κάτι. Να ξαναγίνουμε πολίτες.
Μέσα από τα blog αναπτύχθηκε τελικά η δημοσιά σφαίρα για να μας χωρέσει. Την αναγκάσαμε.
Μέσα από τα blog αναπτύχθηκε τελικά η δημοσιά σφαίρα για να μας χωρέσει. Την αναγκάσαμε.
Και είναι αλήθεια ότι αν σταματήσουμε να γραφούμε θα σταματήσουμε να υπάρχουμε ως πολίτες.
Και αυτό είναι κάτι που δεν το αντέχει κανείς μας.
Ο χώρος μας μεγάλωσε καθώς οι αναγνώστες μας γινόταν εκατομμύρια Μαζί όμως μεγάλωσαν οι ευθύνες.
Και τελικά αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Μεγάλωσαν οι ευθύνες μας
Και έχουμε πλέον ευθύνη για αυτή την χώρα ως ενεργοί πολίτες.
Και έχουμε πλέον ευθύνη για αυτή την χώρα ως ενεργοί πολίτες.
Και είναι αλήθεια ότι σήμερα δεν καταλαβαίνουμε το έργο μας όπως όλοι «οι καλλιτέχνες» στον καιρό τους.
Μα αύριο σαν κοιτάξουμε πίσω θα πρέπει να μπορούμε να πούμε ευθαρσώς και με παρρησία «αυτό το έφτιαξα ή βοήθησα και εγώ για να στηθεί». Και να είμαστε περήφανοι.
Σε αυτό στηρίζεται η θέση και η απόφαση για να γράφω επώνυμα.
