Αγαπητή φίλη, αγαπητό blog
Επειδή αναφέρεστε προσωπικά στην εφημερίδα και σε εμένα, μπορώ να σας απαριθμήσω πλήθος λόγους για τους οποίους δεν μπορεί και δεν πρέπει να κλείσει το δημοτικό θέατρο Μεγάρων. Όμως για σκεφτείτε: μια παράσταση των 40 χιλιάδων ευρώ όπως είναι ο «Δόν Κιχώτης» πόσο εύκολα μπορεί να πραγματοποιηθεί και με 20 χιλιάδες ευρώ αν όλοι μαζί προτάξουμε τον πολιτισμό και όχι το χρήμα.
Δείτε τα ποσά του φωτισμού, του σκηνοθέτη, των σκηνικών και θα καταλάβετε γιατί αντιδρώ και θα αντιδρώ σε κάθε περιττό έξοδο, όταν αγαπητή συμπολίτισσα εμένα κάθε μήνα με επισκέπτονται πάνω από 100 άτομα για να τους δοθεί μια δωροεπιταγή τροφίμων που δίνει ο ευεργέτης μας Νικόλαος Στρατουδάκης. Αυτά τα άτομα λοιπόν δεν έχουν τα προς το ζην. Αντί να ψάχνουμε λοιπόν ευεργέτες για να ζήσουν οι συμπολίτες μας {προσέξτε είναι θέμα επιβίωσης και καλό είναι κάθε 1η του μήνα να έρχεστε να βλέπετε αυτή την οικονομική εξαθλίωση που υπάρχει}, καλό θα ήταν το Δημοτικό Θέατρο Μεγάρων να γίνει μια βιώσιμη επιχείρηση που εκτός της προσφοράς πολιτισμού που θα δίνει στο Μεγαρικό λαό, θα μπορεί να επιβιώσει και οικονομικά. Άλλωστε είναι γνωστή η φράση του πρωθυπουργού και ρητά ανέφερε πως «όποια επιχείρηση δεν μπορεί να επιβιώσει θα κλείνει». Καταλαβαίνετε φαντάζομαι την οικονομική λαίλαπα που έρχεται!
Γιατί θα πρέπει λοιπόν αυτό το δύσμοιρο κράτος να πληρώνει συνεχώς δημοτικές ή κρατικές επιχειρήσεις και κατεπέκταση να πληρώνουμε και εμείς;
Πρώτα ο δήμος θα πρέπει να λέει πόσα χρήματα πρέπει και μπορεί να δαπανήσει για το δημοτικό θέατρο και κάθε άλλη δημοτική επιχείρηση και όχι οι δημοτικές επιχειρήσεις στον δήμο.
Αλήθεια ρώτησε κανείς κάποιον υπεύθυνο αν υπάρχουν τα χρήματα αυτά για να πραγματοποιηθεί η κάθε παράσταση;
Μιλήσατε για την Σοφία Βέμπο τα επικά τραγούδια και το θέατρο την εποχή της Γερμανικής Κατοχής. Σας ενημερώνω πως αυτό γινόταν είτε με εισιτήριο στα περίφημα «μπουλούκια» και στα μεγάλα θέατρα της εποχής, είτε εντελώς δωρεάν από τις θεατρικές ομάδες οι οποίες πραγματικά ήθελαν να δώσουν τους δικούς τους αγώνες πολιτισμού. Ποτέ δεν υπήρχαν {εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων} κρατικές ή δημοτικές επιχορηγήσεις. Ξέρετε τότε οι θεατρικές ομάδες, ακόμα και με μια κουρελού ή ένα σεντόνι δημιουργούσαν μεγαλόπνοες παραστάσεις και αφύπνιζαν τον ελληνικό λαό. Ναι, ναι έτσι με μια κουρελού!
Γιατί θέατρο δεν σημαίνει πάντα πλούσιος φωτισμός, πλούσια σκηνικά, καταχωρήσεις στον Τύπο.
Πάρτε παράδειγμα τις «Νταντάδες» στο θέατρο «Ζίνα» που η παράσταση αυτή για να ανέβει εκτός θεατρικής σκηνής Αθηνών δεν υπερβαίνει τις 6-7.000 ευρώ. Και πρωταγωνιστές; Καρακατσάνης, Κωνσταντίνου, Χρυσικάκος.
Πάρτε για παράδειγμα την παράσταση του Γιάννη Μόρτζου με τον Πέτρο Ξεκούκη που δεν υπερβαίνει τις 3.000 ευρώ.
Μπορώ να σας απαριθμήσω δεκάδες παραστάσεις.
Της Κάρμεν Ρουγγέρη οι παραστάσεις δεν υπερβαίνουν τα 3.000 ευρώ με πλούσια σκηνικά και πλήθος νέων ηθοποιών.
Αν λοιπόν όλοι εσείς, εμείς, αυτοί, θέλουμε να προτάξουμε τον πολιτισμό μέσα από το θέατρο, ας χαμηλώσουμε τους τόνους, ας σκεφτούμε πιο οικονομικές λύσεις και ας αφήσουμε τις φαντασμαγορικές παραστάσεις. Άλλωστε το θέατρο ανέκαθεν μπορούσε να δημιουργήσει πολιτισμό κάτω από οποιεσδήποτε καταστάσεις.
Νομίζω πως ίσως δεν γνωρίζετε ότι από 17 ετών μεγάλωσα και ανατράφηκα δίπλα στον Αλέκο Αλεξανδράκη, την Ελένη Ζαφειρίου, την Ίλυα Λιβυκού, την Σμάρω Στεφανίδου, τον Λυκούργο Καλλέργη, την Άννα Καλουτά, τον Κώστα Χατζηχρήστο και δεκάδες άλλους. Όλα αυτά λοιπόν περί θεάτρου και πολιτισμού τα γνωρίζω μπορώ να σας πω καλύτερα από τον καθένα και καυχιέμαι γι΄ αυτό.
Όμως θα σας παρακαλούσα, αν δεν γνωρίζετε τι έχω πράξει και τι έχω κάνει εγώ για τον πολιτισμό των Μεγάρων, καλό θα είναι πριν γράψετε κάτι δημοσίως να το γνωρίζετε! Γιατί ίσως εκτεθείτε εσείς στο μέλλον.
Από το 1994 και μέχρι σήμερα κάνω περήφανα τα Μέγαρα όπως και ο συμπολίτης μας και σπουδαίος ηθοποιός Πέτρος Ξεκούκης.
Δεκάδες ίσως και εκατοντάδες είναι οι εκπομπές που έχω κάνει με θέμα τα Μέγαρα, τον πολιτισμό κλπ.
Το άρθρο λοιπόν του φύλλου της τελευταίας «Νέας Πνοής» δεν είναι προμήνυμα κανενός κακού. Απλά πάντα «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους». Και όταν το ταμείο είναι μείον, τότε υποκύπτουμε σε φθηνότερες λύσεις, μιας και πρωτεύοντας ρόλος όπως λέτε είναι ο πολιτισμός και το θέατρο για τα Μέγαρα.
Τελειώνοντας πρέπει να σας ενημερώσω αγαπητή φίλη πως όλο το έμψυχο δυναμικό του Δημοτικού Θεάτρου {το οποίο σαφώς και δεν θα κλείσει όπως έχω ενημερωθεί} μπορεί να δουλέψει όπως δούλευε για τον πολιτισμό των Μεγάρων.
Κόβοντας ο δήμος 10 ή 20.000 ευρώ από τα έξοδα δεν κόβεται τίποτα από τα παιδιά τα οποία δίνουν αμισθί τις υπηρεσίες τους. Αλλά κόβεται από αυτούς που πληρώνονται για να εργαστούν στο Δημοτικό Θέατρο Μεγάρων που θέλουν όπως λέτε {και το πιστεύουμε} να προσφέρουν πολιτισμό.
Άρα, ως προς τι η ενόχληση αγαπητή Άννα!
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Νικόλαος Νικόλιζας
Δημοσιογράφος
